In de gemeente van de Haarlemse Fonteinkerk komen we inmiddels mooi in gesprek rond het thema gastvrijheid! Het is boeiend, prikkelend en inspirerend om ermee bezig te zijn. Robert Pascal, gemeentelid van de Fonteinkerk en in het dagelijks leven Practice Manager bij Vesta Partners,  reageerde via de mail en stemde ermee in dat zijn reactie als gastblog werd geplaatst. Waarvoor dank!

In zijn blog Gezelligheid is het tegendeel van gastvrijheid schrijft ds. Jos Douma naar aanleiding van het lezen van het boek ‘Engelen als gasten. Christelijke gastvrijheid’ de volgende stelling in de vragende zin: Is gezelligheid het tegendeel van gastvrijheid?

Er zijn een aantal reactie die dit onderschrijven, verwijzend naar de groepjes na afloop van een kerkdienst gezellig staan te kletsen, waarbij gesuggereerd wordt dat die gezelligheid de gastvrijheid in de weg zou staan.

In mijn technische vakgebied kom ik vaak onderzoeken tegen die bij een bepaald faalgedrag (het stukgaan van apparaten) op zoek gaan naar de oorzaak. Een grote valkuil hierbij is dat bij de eerst gevonden oorzaak het onderzoek stopt, omdat men meent door deze te elimineren het faalgedrag weggenomen te hebben. Vaak is de eerste oorzaak die gevonden wordt echter niet de werkelijke/diepere oorzaak. In het Engels wordt dit mooi verwoord als “cause” versus “root cause”.

Ditzelfde zie ik in deze discussie ontstaan. Faalgedrag: Iemand staat alleen. Oorzaak: Anderen staan in groepjes gezellig bij elkaar en dus is gezelligheid de blokkade voor gastvrijheid. Ik denk dat we iets verder moeten kijken. [Mede omdat mijn gevoel mij zegt dat als we de gezelligheid (iets) weg zouden nemen, de gastvrijheid er niet perse beter van zouden worden.]

Mensen staan of zitten inderdaad gezellig samen te kletsen en ik denk dat dat ook één van de doelen is van ons bijeen zijn. Verderop staan echter twee broeders te discussiëren over de preek. Niet echt gezellig, maar ook zij hebben geen oog voor hun omgeving. Waarom wordt de gast niet aangesproken die alleen in de hal staat? De meeste mensen hebben niet het vermogen om naast de bezigheid die ze op dat moment in beslag neemt om zich heen te kijken en ook nog gericht zijn op iets of iemand anders. Ik denk dat dit de “root cause” is van dit probleem. Het is niet altijd onwil, het niet uit de comfort zone willen of kunnen stappen en bewust de gast alleen te laten staan. Het is echter wel een bewuste of onbewuste keuze om jezelf in deze situatie te laten slepen voordat je jezelf ervan overtuigd hebt dat er geen gasten alleen blijven staan.

De gastvrouw/heer van een verjaardagfeestje zal constant bij de gezelligheid weglopen om de deur open te doen voor nieuwe gasten. Zij/hij zal constant in de gaten houden dat er genoeg te eten en te drinken is. Zij/hij geeft dus een hogere prioriteit aan de gastvrijheid dan de gezelligheid. Maar aan het eind van de avond vond iedereen het erg gezellig (ook de gastvrouw).

Mijn pleidooi is dus om niet gezelligheid tegenover gastvrijheid te zetten, maar mensen op te roepen alert te blijven en prioriteiten te stellen. Een werkelijke invulling te geven aan gastvrijheid: het ontvangen en onderhouden van gasten, bezoekers of vreemdelingen.

Robert Pascal, Haarlem