Dit is mijn goede voornemen voor 2014

In de afgelopen jaren (al minstens sinds 2005) ben ik onder de indruk geraakt van de boeken van Larry Crabb. Momenteel ben ik er drie weer aan het herlezen: De ideale kerk, Ik zeg PAPA en Becoming A True Spiritual Community. Ik ben ervan overtuigd geraakt dat het gedachtegoed van Larry Crabb precies biedt wat de kerk vandaag nodig heeft. Te midden van verwarring wijst brent Crabb focus aan: de kracht van Christus (in ons). Tegenover oppervlakkige relaties stelt Crabb dipegaande spirituele verbondenheid door de Geest. Als medicijn tegen gebed als verplichting of als verlanglijstje leert Crabb ons om relationeel te bidden en PAPA te zeggen.

In zijn boek ‘De ideale kerk. Waar onvolmaakte mensen God ontmoeten’ (in het Engel: ‘Real Church’) stelt Crabb de spannende vraag van wat voor kerk hij deel zou willen uitmaken. Want hij ziet veel kerken die gaan voor (grote) getallen, voor goede shows op zondagmorgen, voor inspirerende programma’s, voor gedurfde missionaire doelen, voor een organisatie volgens de beste managementmodellen – maar intussen verkommert de ziel van al die mensen (kerkleden en zoekers, gelovigen en niet-meer-zo-gelovigen) die zich niet gekend voelen in hun innerlijke worstelingen, laat staan dat ze geholpen worden in de geestelijke strijd die ze dagelijks ervaren.

Om voor dit moment een lang verhaal kort te maken, het antwoord dat Crabb geeft op de vraag van wat voor kerk hij lid wil zijn luidt zo: van een kerk waar in Jezus’ naam en door de kracht van de Geest spirituele theologie, spirituele vorming, spirituele gemeenschap en spirituele missie de centrale plaats innemen. Ik heb dat zelf in dit plaatje in beeld gebracht. Het is niet bedoeld als een (zoveelste) model maar als verbeelding van het fundamentele paradigma van waaruit ik naar kerk-zijn wil kijken en van waaruit ik mijn voorganger-zijn wil invullen.

Dat wil ik dus graag. Maar ik heb de afgelopen jaren steeds gemerkt dat dit weer naar de achtergrond werd gedrongen doordat andere zaken aandacht vroegen of ook gewoon doordat het misschien gemakkelijker was om met andere zaken bezig te zijn. Want de zienswijze van Crabb is enerzijds buitengewoon aantrekkelijk omdat het zo diep gaat maar is anderzijds vanwege die diepgang ook nogal afschrikwekkend omdat Crabb zeker geen gemakkelijke weg wijst.

Om nu dan terug te komen bij mijn goede voornemen: de komende tijd wil ik via blogposts opnieuw contact maken met de zienswijze van Crabb en tegelijkertijd ontdekken hoe de Geest mij leidt om dit ook praktisch te maken in prediking, pastoraat en gemeenteopbouw. Want ik geloof dat het verlangen om daadwerkelijk invulling te geven aan het geestelijke leiding geven aan de gemeente juist in deze benadering van Crabb een Geestrijke en dus veelbelovende invulling vindt.

Ik noem deze benadering (niet zozeer een model dus, eerder een paradigma): Kerk 7.0. Precies een jaar geleden (1 januari 2013) schreef ik daarover: De toekomst is aan Kerk 7.0. Ik hoop dat ik wat ik toen schreef nu ook echt kan gaan concretiseren.

Morgen de eerste blogpost in een serie van waarschijnlijk twaalf posts.