barmhartigheidVanmorgen las ik dat zinnetje in een ingezonden in het Nederlands Dagblad: ‘De kerk is er niet om trauma’s op te lopen’. Want, aldus de schrijver: ‘Door de jaren heen is wel gebleken dat er heel veel mensen rondlopen die een trauma hebben opgelopen, dankzij hun (gelovige) opvoeding.’

Nee, de kerk is er niet om trauma’s op te lopen. En daarom vind ik het zo geweldig dat we de kans krijgen om een jaar lang te oefenen met waar het in de kerk dan wel om gaat. Het gaat in de kerk namelijk om Gods barmhartigheid. Paus Franciscus riep een Bijzonder Heilig Jaar van Gods Barmhartigheid uit. En hij schreef een prachtig inspiratiedocument (in zijn eigen kerk noemen ze dat een ‘bul’). En wat verwoordt hij daarin prachtig waar het in de kerk om gaat. Nee, de kerk is er niet om trauma’s op te lopen.

En waar is de kerk dan wel voor? Farnciscus geeft het antwoord in ‘Misericordiae Vultus‘:

[De Kerk] weet wat haar primaire taak is, vooral op een moment dat vol is van grote hoop en tekenen van tegenstrijdigheid: het leiden van iedereen tot het grote mysterie van Gods barmhartigheid door te bezinnen op het gelaat van Christus. De Kerk is bovenal geroepen om een geloofwaardige getuige te zijn van barmhartigheid, door het te belijden en te beleven als de kern van de openbaring van Jezus Christus.

En overweeg deze omschrijvingen van barmhartigheid eens op meditatieve wijze:

Barmhartigheid: het woord openbaart het wezenlijk mysterie van de allerheiligste Drie–eenheid. Barmhartigheid: de ultieme en opperste daad waardoor God ons tegemoet komt. Barmhartigheid: de fundamentele wet die zich bevindt in het hart van elke persoon, die oprecht kijkt in de ogen van zijn broeders en zusters op hun levensweg. Barmhartigheid: de brug die God en mens verbindt, onze harten openstelt voor de hoop om eeuwig bemind te worden ondanks onze zondigheid.

Nee, de kerk is er niet om trauma’s op te lopen. De kerk is er om Gods barmhartigheid te vieren, te beleven, te delen en uit te delen.