Wat is kerk? Waar gebeurt kerk? Hoe ziet kerk-zijn in de toekomst eruit? Die vragen zijn meer dan boeiend en ze houden me sterk bezig. Velen trouwens, want er wordt heel wat afgediscussieerd over de kerk en de toekomst. Heeft de kerk nog toekomst? Heeft de toekomst nog een kerk? Wat betekent het dat de kerken leeg blijven lopen?
Ik heb overigens ook de indruk dat heel veel verhalen (over ‘emerging church’, eigentijdes presentie van de kerk in de social media en andere nieuwe kerk-experimenten bijvoorbeeld) het gevaar lopen in vormen te blijven steken. Daarmee bedoel ik dit: er wordt gezocht naar nieuwe kerkvormen, nieuwe gemeentestructuren, nieuwe gemeenschapsvormen – maar wordt er wel werkelijk gezocht naar, gesproken over, gebeden om datgene wat zich binnen die vormen zou moeten afspelen? Wanneer gebeurt er eigenlijk kerk?
Kerk gebeurt daar waar liefdevolle gemeenschap is, met Christus in het midden. Kerk gebeurt daar waar we vanuit de kracht van Christus die in ons is ons werkelijk verbinden, op zielsniveau, met de ander. Kerk gebeurt daar waar ziel-zorg gebeurt: waar we laten zorgen voor onze ziel en waar we zorgen voor de ziel van de ander. Kerk gebeurt daar waar we ons laten uitnodigen om mee te dansen met de drie-enige God, want Vader, Zoon en Geest nodigen ons uit om het feest van het nieuwe leven te vieren. Kerk gebeurt daar waar we ons laten omhelzen door de Vader-Zoon-Geest-God die we in Jezus leren kennen.
Ik geloof dat er bij alle bezinning die momenteel gaande is, met Jezus in het midden en het Koninkrijk van God als inspiratiebron, nog een perspectief nodig is dat veel meer aandacht moet ontvangen: het perspectief van de drie-enige gemeenschap. Het zal uiteindelijk moeten gaan om spirituele gemeenteopbouw, om oprechte en kwetsbare ziel-zorg, om de ontdekking van de drie-enige uitnodiging om nieuw te leven.
Opnieuw ben ik het werk van Larry Crabb aan het ontdekken. Drie van zij boeken heb ik, getuige de onderstrepingen die ik er in terugvind, intensief gelezen. Maar ik ben nog nauwelijks toegekomen aan een oprechte verwerking ervan, ondanks een aanzet daartoe ik mijn boek ‘Leven in verbondenheid. De kracht van het kennen van Christus’ uit 2006.
Ik ontdekte deze week dat Larry Crabb dit jaar weer een boek heeft gepubliceerd: Real Church. Ik heb er iets uit gelezen via books.google.nl maar heb het nu ook besteld. In zijn denken speelt de dans van de drie-enige een centrale rol. Een citaat uit Recht uit de ziel:
Het duidelijkste bewijs dat wij onze Vader kennen, Jezus liefhebben en de Geest horen spreken, is niet de omvang van onze kerkgebouwen, onze mooie evenementen of het zichtbare succes in ons leven of onze bediening (en ik voeg toe: onze eigentijdse visie op kerk-zijn in de 21e eeuw, onze presentie op het internet, ons enthousiasme voor kerkelijke en sprituele vernieuwingsbewegingen of de mate van alternativiteit van onze vernieuwende ideeën over kerk en koninkrijk, jrd). Het duidelijkste bewijs dat wij met de Drie-eenheid dansen, is de manier waarop wij met andere mensen omgaan. Het houdt in dat datgene wat wij zeggen wordt ondersteund door de manier waarop wij leven. (blz. 232)
De komende tijd wil ik me (mede getriggerd door de vraag van een CHE-student om als opdrachtgever te fungeren voor een afstudeerproject over de betekenis van de triniteit voor de prediking) in Larry Crabbs boeken verdiepen. Daarnaast laat ik me inspireren door Robbert E. Webbers The Divine Embrace. En ook wil ik mijn aandacht geven en jouw aandacht vragen voor wat mijn Canadese vriend en collega Dick Moes heeft geschreven over ‘cultivating a God-generated life of being embedded with Christ in the Father through the advance installment of the Holy Spirit’.
Voor nu wens ik jou en mij, levend in Advent en op weg naar der viering van Kerst, de vrede van God:
vrede van de Vader voor jou
vrede van de Zoon voor jou
vrede van de Geest voor jou
de vrede van Christus moge heersen in je hart
en moge de gemeente waarmee je verbonden bent
een huis van vrede zijn
13/12/2009 op 21:45
Ik ben heel blij met je laatste drie blogs, Jos. De aandacht voor het elkaar bereiken op een dieper niveau. De maskers af en echt geïnteresseerd zijn in en open staan voor de ander.
In je titel (Dansen met Vader, Zoon en Geest) meen ik ook een hoofdstuk van Tim Keller te ontdekken uit In alle redelijkheid. Dat hoofdstuk sprak mij erg aan. Het borduurt ook voort op de bede die Jezus zelf doet in Johannes 17: Laat hen allen één zijn, Vader. Zoals u in mij bent en ik in u, laat hen zo ook in ons zijn, opdat de wereld gelooft dat u mij hebt gezonden.
Ik vind al het praten en bloggen over spiritualiteit soms zo zweverig en ver van de werkelijkheid afstaan. Maar als het als uitwerking heeft dat er daadwerkelijk aandacht ontstaat voor de naaste (in kerk en maatschappij) dan wordt het opeens een stuk praktischer. En dan krijgt het gebod van Jezus om God en de naaste lief te hebben ook meteen invulling.
15/12/2009 op 22:33
Hoezo “van de werkelijkheid afstaan?” Als ik bijvoorbeeld niet op internet rondhang, kan ik zat andere dingen doen, maar die werkelijkheid is ook niet altijd ‘je van het’. Door de overdenkingen van Jos word ik wel uitgedaagd, maar wat je ook doet, bezigheden blijven vaak onbevredigend. Oude kranten doornemen en eindelijk weggooien; dat lucht op… De artikelen over de Wet Maatschappelijke Ondersteuning word je ook niet vrolijk van. Conclusie: kerken zien geen kans een (grote) bijdrage te leveren. En dat begrijp ik maar al te goed. Ik zit niet in een kerk waarvan ik denk, tjonge, die functioneert goed. Dus ga ik maar een beetje buurten op het www en dat kost energie, I know, maar is, hoe gebrekkig ook, op dat moment wel ‘mijn werkelijkheid’. Zomaar een gedachte.
14/12/2009 op 17:07
De titel van je blog doet me denken aan een gesprek tijdens de Alphacursus.
Één van de cursisten vergeleek de leiding van God in ons leven met een dans waarin God ons leidt. Dat gaf haar een gevoel van vrijheid.
En dat deed mij weer denken aan een lied: Lord of the dance.
Als ik het me goed herinner komt dat lied voort uit de Ierse traditie.
15/12/2009 op 20:57
Inderdaad een mooi beeld: De dans van God. Kom het steeds vaker tegen onder theologen dat de onderlinge relatie tussen de Vader, Christus en de Geest wordt beschreven als een dans. Het is een mooie gedachte dat God in zichzelf relationeel is en dat een mens alleen dus ook geen ‘beelddrager’ kan zijn, maar dat we God in het ‘relationeel zijn’ het ‘verhouden tot de ander’ weerspiegelen.
Toch blijf ik de drie-eenheid ook iets moeilijks vinden. Een uitvinding van mensen bij gebrek aan beter… ‘Hoor, o Israel, de HEER uw God is Drie-enig…?
15/12/2009 op 22:22
Het Hebreeuwse woord voor één, daar, is een samengestelde eenheid en geen numerieke. Daar is weer een ander woord voor. Dus die belijdenis ondersteunt de drie-eenheid juist: tel maar!