Zin in bidden #17 – Eerbiedig | Ademen

Onderaan deze pagina vind je extra input.

Reflectie: Eerbiedig

Is bidden niet ook iets heiligs? En heeft bidden ook niet met eerbied te maken? Moeten we niet een beetje oppassen om van gebed iets al te alledaags en gewoons te maken? God is toch ook heilig?

Hoe waar dat ook allemaal is, toch moeten we ervoor oppassen om bidden iets te maken voor heilige boontjes. Voor mensen dus die heel braaf en netjes zijn en keurig hun handen vouwen en hun ogen dicht doen om ordelijke zinnen te formuleren die samen een gebed vormen. ‘Eerbiedig’ wordt vaak verward met netjes, keurig, ordelijk en afstandelijk.

Nadruk op eerbiedigheid kan ons juist het zicht op de essentie van het gebed ontnemen: dat we vertrouwelijk mogen omgaan met onze Vader in de hemel. Zeker, die Vader is heilig, maar hij is toch ook voor alles veilig. Bij hem mogen we als kinderen schuilen.

Toch is het ook goed om de dimensie van de heiligheid aandacht te geven als we bidden. En om te zoeken naar manieren waarop heiligheid en veiligheid samen gaan. Want God is vader én koning. God is nabij én verheven. God is God. God is altijd groter.

Eerbiedig zijn heeft daarmee te maken: dat God ons te boven gaat, dat hij anders is dan wij, dat hem alle macht en eer toekomt. Een tijd geleden zei iemand tegen mij, een jonge dertiger: ‘We zijn in de kerk tegenwoordig zoveel bezig met onze gevoelens en emoties, met onze relaties en onze pijn, met onze teleurstellingen en verlangens, met onze talenten en onze gaven, met onze authenticiteit en kwetsbaarheid, met onze visies en projecten. We zijn zo met onszelf bezig, dat we nauwelijks meer aan God toe komen en aan zijn Woord.’

Zou dat ook kunnen gelden voor veel van onze gebeden? Dat we zo met onszelf bezig zijn? En niet meer echt gericht op God?

Praktijk: Ademen

Ademen. Het is zo vanzelfsprekend dat je er misschien nauwelijks bij stil staat. Tenzij je last krijgt van ademhalingsproblemen.

We ademen altijd. We hebben onze adem altijd bij ons. Ademen is leven.

In het boek Genesis staat dit:

“Toen maakte God, de HEER, de mens.
Hij vormde hem uit stof, uit aarde,
en blies hem levensadem in de neus.
Zo werd de mens een levend wezen.”

Die levensadem is zo fundamenteel voor ons bestaan. Zonder kunnen we niet. De adem verbindt ons met ons lijf en met de aarde. Inademen en uitademen – ze vormen samen het constante ritme van ons leven.

Juist om dicht bij jezelf en je lichamelijkheid te blijven (of te komen) kan het erg helpen om je aandacht te richten op je ademhaling. Al ademend – in en uit – kun je contact maken met de schepper die de levensadem in je neus heeft geblazen.

Ook dat is een gebedspraktijk. Niet spreken, niet luisteren, maar alleen maar aandachtig aanwezig zijn in het hier en nu van God door je op je ademhaling te richten en die ademhaling te volgen.

Probeer het maar. Voel je inademing (bij je buik of soms ook wat hoger). Voel je uitademing. Voel de lucht door je neusgaten gaan. En kom zo ademend thuis bij jezelf en bij de God die je adem heeft gegeven.

Dit kun je het ademgebed noemen. Al ademend ben je in het hier en nu. Zo begeef je jezelf in Gods aanwezigheid. Zonder woorden. Alleen maar ademend. Dankbaar dat God je adem geeft. Dankbaar dat God zelfs je adem is (de Geest wordt ook adem genoemd). Zonder hem kun je niet leven.

Gebed: Vuur

Blaise Pascal (1623-1662) was een wiskundige, natuurkundige en christelijk filosoof. Na zijn dood werd in de voering van een kledingstuk van Pascal een briefje gevonden.

Het briefje bevatte het getuigenis over een diepe ervaring die Pascal had met God, een visioen, een onmiddellijke aanraking door de Heer. Deze gebeurtenis had plaats in de nacht van maandag 23 november 1654. Pascal was toen 31 jaar oud.

De woorden van Pascal vormen een intens en emotioneel gebed. Mij raken deze woorden altijd opnieuw:

“Zekerheid. Zekerheid. Gevoel. Vreugde. Vrede.
God van Jezus Christus.”

Ik hoop dat de volgende woorden ook jou raken en je gebedsleven verrijken.

Vuur!

‘God van Abraham, God van Izak, God van Jacob.’
Niet van de wijsgeren en geleerden.
Zekerheid. Zekerheid. Gevoel. Vreugde. Vrede.
God van Jezus Christus.
‘Uw God zal mijn God zijn.’

De wereld, alles vergeten, behalve God.
Hij wordt slechts gevonden langs de wegen,
die in het Evangelie worden geleerd.
Grootheid van de menselijke ziel.
‘Rechtvaardige Vader, de wereld heeft u niet gekend,
maar ik heb u gekend.’
Vreugde, vreugde, vreugde, tranen van vreugde.
Ik heb Hem verlaten.
‘Mijn God, zult U mij verlaten?’
Dat ik in eeuwigheid niet van Hem gescheiden worde.
‘Dit is het eeuwig leven, dat zij U kennen,
de enig ware God, en die U gezonden hebt, Jezus Christus.’
Jezus Christus.
Jezus Christus.

Ik heb Hem verlaten.
Ik ben voor Hem gevlucht, heb Hem verloochend, gekruisigd.
Dat ik nooit van Hem gescheiden worde.
Men kan Hem slechts bij zich houden langs de wegen
die in het Evangelie worden geleerd.

Zoete volkomen overgave.
Geheel onderwerp ik mij aan Jezus Christus
en aan mijn geestelijke leidsman.

Eeuwige vreugde voor een dag van beproeving op aarde.
Ik zal uw woorden niet vergeten.

Amen.”