Op mijn bijdrage Het koninkrijk is nabij reageerde emerger Rick Jansen van Villa Klarendal in Arnhem. Ik geef iets uit zijn reactie hier door:
Persoonlijke pijn en ervaringen moeten worden verwerkt, maar mogen geen basis zijn voor de manier waarop emerging church bekend gaat worden. Dat heb ik de anderen in de beweging voorgehouden. Volwassen worden betekent dat we de pijn verwerken en degene die ons die pijn heeft toegedaan de broeder- en zusterhand toesteken. Dat we ook de hand in eigen boezem steken en ons afvragen of wij het allemaal wel zo goed doen. En samen op weg gaan binnen onze samenleving.
Hiermee geeft Rick op prachtige wijze woorden aan wat ik bedoelde te zeggen met de slotzin van mijn toespraak afgelopen donderdag in de Pelgrimvaderskerk:
Laten we – samen – Jezus zoeken.
Het zou ons allemaal helpen als we in heel dit proces van zoeken, vinden, debatteren, discussiëren, doen, dromen, klagen, juichen, huilen en lachen onze identiteit ontleenden aan dat koninkrijk van Jezus waar we allemaal warm van worden en warm voor lopen.
Participeren in dat koninkrijk betekent: leerling willen zijn. Zodra we dat in de praktijk brengen zullen we merken dat grenzen vervagen en tegenstellingen verbleken. Want er is geen enkele plek in deze wereld en geen enkele plek binnen of buiten de kerk en geen enkele weblog of website waar je dat niet in de praktijk kunt brengen: leerling van het koninkrijk zijn.
Vandaag lees ik de laatste bladzijden van het boek ‘The Divine Conspiracy. Rediscovering Our Hidden Life in God’ van Dallas Willard waarnaar ik ook afgelopen donderdag verwees. Toen ging het me er om duidelijk te maken dat al onze inspanningen buiten of binnen de gevestigde kerken erop gericht moeten zijn om leerlingen te maken. Nu zou ik dat nog wat willen aanscherpen of verdiepen: het gaat er allereerst om dat we zelf leerlingen willen zijn.
In het boek van Willard heb ik met name genoten van hoofdstuk 8 ‘On Being a Disciple, or Student, of Jesus’. Na een paragraaf over ‘Who is Our Teacher’ volgen er drie paragrafen over de discipel, de leerling:
How to Be a Disciple?
How to Become a Disciple?
Helping Others Find Their Way into Discipleship
Willard schrijft scherpe dingen over het gebrek aan discipelschap in de kerk:
Nondiscipleship is the elephant in the church. It is not the much discussed moral failures, financial abuses, or the amazing general similarity between Christians and non-Christians. These are only effects of the underlying problem. The fundamental negative reality among Christian believers now is their failure to be constantly learning how to live their lives in The Kingdom Among Us. And it is an accepted reality. The division of professing Christians into those for whom it is a matter of whole-life devotion to God and those who maintain a consumer, or client, relationship to the church has now been an accepted reality for over fifteen hundred years (p. 301).
Waar gaat het in discipelschap om?
As a disciple of Jesus I am with him, by choice and by grace, learning from him how to live in the kingdom of God. This is the crucial idea. That means, how to live within the range of God’s effective will, his life flowing through mine. Another important way of putting this is to say that I am learning from Jesus to live my life as he would live my life if he were I. I am not necessarily learning to do everything he did, but I am learning how to do everything I do in the manner that he did all that he did.
Als we in het spoor van Boele Ytsma’s tweede spontaniteit in verbondenheid verder gaan, dan hoop ik dat dat een beweging zal zijn van mensen binnen en buiten de kerken, en op de grenzen tussen binnen en buiten, die er voor kiezen om in alle opzichten eerst zelf leerlingen van het koninkrijk te zijn, en om van daaruit leerlingen te maken, overeenkomstig de opdracht van Jezus:
Ga dus op weg en maak alle volken tot mijn leerlingen, door hen te dopen in de naam van de Vader en de Zoon en de heilige Geest, en hun te leren dat ze zich moeten houden aan alles wat ik jullie opgedragen heb (Matteüs 28:19-20)
07/04/2009 op 16:44
Dat spreek mij zeker aan: Jezus stuurde zijn jongeren er op uit, de wereld in (nadat Hij hen daarvoor goed en intensief had opgeleid). Sterke leerlingen die op hun beurt weer anderen begeleiden in geestelijke groei naar het beeld van Christus. We hebben geloofwaardige leiders nodig die leiden en inspireren door zelf het goede voorbeeld te geven.