ndnieuwmonnikendomHet Nederlands Dagblad heeft in de ZoZ-bijlage van vandaag een artikel gewijd aan: Nieuw monnikendom. Christenen keren terug naar het klooster. Het verhaal geeft iets van de zoektocht weer van mensen die ‘verlangen om werkelijk te leven als christen’. Let op dat woordje: ‘werkelijk’. Het gaat in new monasticism niet zozeer om nieuwe vormen, en beslist ook niet om mensen die opnieuw in een modern soort kloosters gaan wonen (hoewel dat zeker ook een optie is). Het gaat om mensen die verlangen om niet als christen te leven maar om werkelijk als christen te leven.

Je zou kunnen zeggen dat in die formulering het verschil tussen de christen enerzijds en de leerling van Jezus anderzijds tot uitdrukking wordt gebracht. Een christen gaat gemiddeld genomen trouw naar de kerk, vloekt niet en probeert zoveel mogelijk als goed mens te leven, maar van een werkelijk verschil tussen deze christen en niet-christenen is nauwelijks enige sprake. Een leerling van Jezus voelt zich door de Geest gedrongen om heel zijn of haar leven toe te wijden aan Christus, om te groeien naar volwasenheid in Christus en om te doen wat Jezus deed. Het verschil tussen de christen en de leerling van Jezus zit in de mate van radicaliteit waarin de navolging van Christus inhoud en vorm krijgt.

Juist vandaag staat er ook een boeiend artikel op de opiniepagina van het Nederlands Dagblad: Het is tijd voor ‘kerk-krimp-conferenties’ waarin door Mark Galli het verschijnsel megakerk wordt geplaatst tegenover het verschijnsel klooster. Hij schrijft:

Als voormalig predikant weet ik hoe vaak een pastor een afweging moet maken tussen datgene wat gezegd moet worden en wat er kan worden gedragen. In een cultuur die verzadigd is van het therapeutische, kunnen steeds minder kerkgangers iets horen wat hen uitdaagt zonder zich ,,niet geliefd te voelen” of ,,moeite te hebben” met de kerk. De eisen opschroeven is een vrij goede manier om de banken leeg te krijgen. En de banken moeten vol zijn, willen wij de huur en salarissen kunnen betalen en alle activiteiten van de kerk, die allemaal hun geld heel erg waard zijn.

Dit is het dilemma waarin wij, evangelicals, ons bevinden aan het begin van de 21e eeuw: hoe dragen we het evangelie uit in een emotioneel en spiritueel oppervlakkige cultuur?

‘Wij, evangelicals.’ Maak daar ook maar van: ‘Wij, gereformeerden.’ Wat gaat er gebeuren als we ons in de ‘gevestigde’ kerken werkelijk gaan richten op een intensivering van discipelschap in de gemeente, op relationele leerprocessen waarin christenen liefdevol maar helder worden uitgedaagd om zich te laten vormen tot leerlingen van Jezus en om te groeien naar volwassenheid in Christus? Worden de kerkbanken dan leger? Of – want er is iets van de Geest gaande in veel kerken! – óf zullen kerken opbloeien tot liefdevolle gemeenschappen waar Christus in het midden is en waar gelovigen (eindelijk) vinden waar ze naar op zoek zijn: geïnspireerd leven in de Geest van Jezus, in beweging gezet door de overvloed en de gehoorzaamheid van het koninkrijk van de hemel?

ariederoverLees hier het in het artikel genoemde visiedocument Oefenplekken Spiritualiteit (pdf). Bij de tot standkoming van dit document waren ook Arie de Rover, Henk Schaafsma en Mees te Velde betrokken.

Van het in het artikel genoemde retraitecentrum in de Alblasserwaard is Arie de Rover de initiatiefnemer. Lees een interview met hem in het Nederlands Dagblad: Een door God geliefd kind. De stichting RenoVita lanceert binnenkort een website waarop meer informatie te vinden zal zijn over dit (prille maar zich ontwikkelende) initiatief om mensen te helpen om geïnspireerd te leven: verdieping door verstilling.