In de vorige blogposts ging het steeds over de kerk en de toekomst van de kerk. Ik heb geprobeerd om te laten zien dat de kerk vandaag de dag allereerst (weer) een vindplaats van radicale genade zou moeten zijn. Maar dat vraagt ook om kwetsbaarheid. Dat vraagt om een kerk waar niet in algemene (theologische en vrome en ongetwijfeld ook correcte) termen wordt gesproken over zonde en schuld en genade en liefde, maar om geloofsgemeenschappen (groot of klein, oud of nieuw) waar mensen kwetsbaar kunnen zijn, waar gelovigen zich niet hoeven te schamen voor hun worstelingen, voor hun falen, voor hun pijn en frustratie.
Misschien ligt hier wel een van de grootste geestelijke uitdagingen van de kerk van de 21e eeuw (of je die kerk nu beleeft in haar traditionele vormen, in een emerging context, in een simple church of een gemeentestichtingsproject): kwetsbaar kerk zijn. Alleen waar christenen vanuit hun kwetsbaarheid en hun gekwetstheid met elkaar leren omgaan, kan genade gaan stromen. Daarom is Kerst ook zo’n belangrijk feest: we vieren dan de kwetsbaarheid van het leven, we vieren dan dat we zondige en gewonde en gebonden mensen zijn en dat we tóch verrast worden door genade!
In onderstaand filmpje geeft Mark Hall (zanger van de christelijke rockband ‘Casting Crowns’) dat veel beter dan ik het gedaan heb door het even over kerkdiensten in combinatie met het begrip ‘poppenkast’ te hebben. Dat doet enerzijds onrecht aan heel veel mooie dingen die er gebeuren in kerken en kerkdiensten, maar gaat anderzijds ook lang nog niet diep genoeg. Hoe diep het wel moet gaan? Luister naar wat Mark Hall te zeggen heeft. (Arie de Rover, bedankt dat je me de link naar dit filmpje stuurde!) En: laat je verrassen door genade!
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=tA0sJXOGeNE]
De tekst van het lied vind je hier: Stained Glass Masquerade – Lyrics
p.s. 1: beluister de kerspreek die ik heb gehouden: ‘In de gloria! Een schitterende kerst…‘
p.s. 2: Ik vier blogvakantie tot 10 januari 2011. Ik wens je Verrassende Kerstdagen en een Genadig Nieuwjaar!
24/12/2010 op 13:58
Wow, mooie toespraak en schitterend lied.
Maar er bekruipt mij nu een heel naar gevoel. Het thema wat jij aansnijdt, gonst door de blogosfeer. Het roept bevreemding op, omdat ik het niet herken:
Natuurlijk wil deze of gene zich beter voordoen dan het leven in werkelijkheid is. Ik ook. Maar als ik een stuk geloofstwijfel naar voren breng (vanaf de kansel!) dan heeft me dat totnutoe nog nooit in problemen gebracht. Eerder herkenning en aansluiting.
Dat geeft me te denken: waar is dan die kerk waar je volmaakt en heel moet zijn? Waar speelt dat? Wie roept dat?
24/12/2010 op 14:57
Jos,
Mooi! Ik volg deze discussie al vanaf het interview van David Heek in het ND
Het belicht allemaal een heel andere kant van (kerk)mensen en dat is goed, dat is prima. Het is zelfs prachtig!
Toch bekruipt me ook het gevoel dat door zinnen als “…Alleen waar christenen vanuit hun kwetsbaarheid en hun gekwetstheid met elkaar leren omgaan, kan genade gaan stromen.”.. een bepaalde groep wordt buitengesloten. Het gaat dan wel erg over een bepaalde categorie “mensen-mensen”. Veel mensen zijn eenvoudig geen “mensen-mensen” en vinden het lastig hun diepste gevoelens/ gekwetstheid te delen met gemeenteleden of leden van een kring.
Moet ieder mens zich niet in de eerste plaats kwetsbaar opstellen voor God? Juist om die genade te ontvangen en dat is al lastig genoeg!
Er gebeuren mooie dingen als mensen zich kwetsbaar opstellen onderling, maar dat is lang niet iedereen gegeven….
Een mens mag ook gewoon mens blijven.
groet,
Henk (geen ‘mensen-mens’)
24/12/2010 op 15:37
De kerk is Gods herstelwerkplaats voor gebroken mensen.
24/12/2010 op 15:41
Voor de goede orde:
…en niet alles wat kapot is wordt hier beneden (helemaal) gerepareerd. Er zijn gelukkig nog een paar etages boven waar alles meer dan in orde komt. Ondertussen strompelen we moedig verder, af en toe met een blij huppeltje. Bijvoorbeeld omdat het Kerst is en we weer een beetje gaan beseffen hoe mooi het wonder van Gods genade is. Immanuel.
27/12/2010 op 11:25
Heel mooi!
Jos, bedankt.
01/01/2011 op 21:46
Als er geen pastoraal vangnet is, is je kwetsbaar opstellen in een groep ‘risky business indeed’. De één wordt er voor gewaardeerd, de ander juist door afgeserveerd. Mij overkomt steevast dat laatste. E.e.a. heeft ondermeer met groepsdynamieken te maken, sociale status, gezondheid en/of onuitgesproken hiërarchieën.
In mijn kerk speelt het hebben van talenten, de juiste baan en geld een grote rol. Deze blogger is een gewone jongen, die af en toe mee probeert te doen -in de grote mensenwereld- en dat is soms een uiterst moeizaam proces. Het zal je lot maar wezen…
03/01/2011 op 18:50
Samen kwetsbaar zijn is inderdaad een riskante onderneming. Het ligt in de aard van de mens om sterk tegen zwak uit te spelen, om een pikorde te bepalen, om leiders en ondergeschikten te maken.
Een kwetsbare-maar-niet-gekwetste gemeenschap is alleen mogelijk als we ons (samen, en ieder voor zich) kwestbaar maar geliefd weten voor God. Onze kracht ligt in verticale kwetsbaarheid. (Hier is mijn kritische noot: pas op dat je de kerk niet teveel vorm probeert te geven in horizontale termen.)
Praktisch heeft zo’n gemeenschap structuur nodig om ons bij de les te houden, om geschillen te bemiddelen (want die zullen er zijn); God heeft daarom bedieningen gegeven, “ambten” zo je wilt, van mensen die leiding geven door zich maximaal dienstbaar op te stellen, eerst richting God en ook richting medegelovigen.
In het midden staat altijd de Kwetsbare, het lam dat gekwetst werd, zodat wij sterk kunnen zijn in hem. Hij is het hoofd die zijn lichaam zo bestuurt dat alle delen, sterk en zwak, beperkt en kwetsbaar in verschillende opzichten, samenwerken als een elegant geheel.