In de vorige blogpost in deze korte serie schreef ik dat ik nadrukkelijk kies voor discipelschap als centrale focus van het werk in de kerk. In eerdere jaren koos ik andere perspectieven, en met andere woorden, hoewel de verwantschap in thematiek steeds wel duidelijk is
- Christus Centraal
- Spiritualiteit
- Mensen bij Jezus brengen
- Het koninkrijk van God
- Karaktervorming
- Moderne Devotie
- Spirituele vorming
- Het werk van de Geest
- Christusgelijkvormigheid
Nu dus nadrukkelijk: discipelschap. Is dat weer een thema dat een paar maanden of een paar jaar meegaat? Dat weet je natuurlijk nooit helemaal. Maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat er op mijn eigen leerweg allerlei lijntjes pas nu echt samenkomen. Bovendien lijk ik mee te gaan in een veel bredere beweging waarin aandacht wordt gevraagd voor discipelschap en navolging als dé weg om te gaan voor de kerk in de 21e eeuw.
Brede beweging
Het is daarbij trouwens goed om te zien dat dit niet alleen in Nederland (denk aan: de beweging ‘Nederland zoekt…’, het boek ‘Oefenruimte’ van Sake Stoppels, het boek ‘Tijd om mee te gaan’ van Wim Dekker, Bert de Leede en Arjan Markus, en vele lokale kerken die momenteel discipelschap op de agenda zetten) aan de hand is. Ook in Amerika is er een heel breed proces rond discipelschap gaande. Als je geïnteresseerd bent in de thematiek moet je zeker ook eens verkennen wat er allemaal te ontdekken is op onderstaande twee sites:
Allerwegen wordt ontdekt dat discipelschap de centrale focus moet zijn van de kerk in de 21e eeuw omdat het ook de focus van de kerk was in de 1e eeuw en enkele eeuwen die daarop volgden. Terug dus naar hoe het allemaal begonnen is. Terug ook naar een tijd die in veel leek op de tijd van vandaag: een kerk in de marge.
Discipelschapsgebod
Dat voor mij hierin de afgelopen zomerperiode belangrijk was komt met name door deze drie zaken:
- Ik heb de woorden van het discipelschapsgebod (Matteüs 28:18-20) gememoriseerd en gemediteerd (daartoe had ik overigens alle gemeenteleden van de Plantagekerk uitgedaagd op zondag 22 juni). Dus die woorden zijn ook binnengekomen en hebben daar iets aangeraakt waardoor er passie is ontstaan voor leerling zijn en leerlingen maken.
- Ik las van Bill Hull het boek ‘The Disciple-Making Pastor. Leading Others on the Journey of Faith’, een boek dat sterk de nadruk legt op de leidende rol die de voorganger van een lokale gemeente moet spelen om de gemeente voor te gaan in het worden van een discipelen makende kerk (daarover schreef Hull: ‘The Disciple-Making Church. Leading A Body of Believers on the Journey of Faith’).
- Ik heb delen herlezen van Dallas Willards ‘The Divine Conspiracy. Rediscovering Our Hidden Life in God’ en ben opnieuw onder de indruk geraakt van de overtuigende diepgang van dit boek en de centrale gedachte dat de westerse kerk schuldig is aan de Grote Omissie: het veronzachtzamen van de Grote Opdracht om leerlingen te maken en het laten gebeuren dat er een kerk ontstond waar gelovigen genoegen nemen met c.q. genoeg hebben aan alleen vergeving van zonden en een plaats in de hemel zonder daadwerkelijk leerlingen van Jezus te worden die ook leerlingen maken: mensen die Jezus vertrouwen en volgen en leren leven in het koninkrijk van God op aarde zoals in de hemel. Het alom rondwarend consumentisme in de kerkelijk wereld is hier de beste illustratie van.
Hype?
Is dit alles een hype, deze om zich heen grijpende aandacht voor discipelschap als focus van kerk zijn in de 21e eeuw? Ik druk me voorzichtig uit als ik denk dat dat niet het geval is. Zou het niet veeleer een beweging van de heilige Geest zijn die nieuwe passie wekt voor datgene waar het in de kerk altijd al om ging of moest gaan: dat we gehoorzaam zijn aan Jezus opdracht om leerlingen te zijn en leerlingen te maken die leren leven in het koninkrijk, Gods nieuwe wereld, hier en nu. Stapje voor stapje, met vallen en opstaan, dat wel. Maar vooral: bezield door de Geest van het koninkrijk.
Lees ook: Discipelschap: hype, trend of evangelie?
2 Pingbacks