Morgen wordt het Manifest ‘Wij kiezen voor eenheid’ gepresenteerd. Het boek dat bij het Manifest hoort zal worden toegestuurd aan alle voorgangers in Nederland, van welke kerkelijke denominatie dan ook. Een historisch moment, stond te lezen in het persbericht. Misschien is het beter om dat over een aantal jaren een keer te bepalen, maar bijzonder vind ik het in elk geval wel.
Want er is in Nederland een duidelijke groei in christelijke eenheid zichtbaar (ik formuleer bewust niet: ‘kerkelijke eenheid’): over de grenzen van denominaties, groepen en kerken heen herkennen christenen elkaar als leerlingen van Jezus. Een mooi citaat uit het slot van het Manifest vind ik zelf:
Wij kiezen ervoor het geloof met elkaar te delen, elkaar te bemoedigen en elkaar te stimuleren.
We kiezen ervoor met elkaar leerlingen van Jezus te zijn.
Bij deze woorden schoot mij weer die uitdrukking te binnen die wat mij betreft hoge ogen gooit naast ‘oecumene van het hart’, namelijk: de oecumene van de spiritualiteit. Een tijd geleden stond daarover in het Nederlands Dagblad een boeiende bijdrage: Wij gaan naar Rome toe. Een van de geïnterviewden in dat verhaal, dat met name over de toenadering van Rooms-Katholieken en Protestanten gaat, zegt:
Organisatorische eenheid is uitdrukkelijk niet het doel van onze gesprekken, de inzet is veel meer “spirituele oecumene”.
Maar wat is spiritualiteit? Ik omschrijf het zelf graag zo: spiritualiteit is leven in de Geest van Jezus. En dat is wat ik zie: dat in alle kerken, groepen en denominaties mensen te vinden zijn die als leerlingen van de Heer willen leven in de Geest van Jezus. En dat betekent: het goede doen, bidden, verbondenheid zoeken, Jezus eren, de Geest laten waaien, zich laten omhelzen door de Vader, genade ervaren die vergevend, genezend en bevrijdend is.
Als kerken, denominaties en groepen zich meer zouden gaan concentreren op spiritualiteit (en op: spirituele gemeenteopbouw) dan zou dat een belangrijke bijdrage zijn aan een verder groeiende eenheid, die overigens niet te organiseren is, en dat moeten we ook helemaal niet willen. Het Manifest wil ook geen eenheid organiseren maar eenheid die al aan het ontstaan is zichtbaar maken.
Oecumene van de spiritualiteit dus: samen bidden en het goede doen en wachten op Gods tijd.
Laat een reactie achter