In deze eerste blog van het nieuwe jaar maak ik maar meteen mijn boek van het jaar 2010 bekend: Larry Crabb, Real Church. Does It Exist? Can I Find It? (2009)

In een vorige blog schreef ik al dat ik het boek aan het lezen was, samen met zijn tien jaar oudere Developing True Spiritual Community (1999). En als ik dan toch titel van Crabb aan het noemen ben, dan moeten deze er zeker bij (inmiddels wel in het Nederlands vertaald): Ik zeg PAPA. Over vertrouwelijk en persoonlijk gebed (2005), Verbondenheid (1997) en Recht uit de ziel. Communicatie zoals God het bedoeld heeft (2003).

Waarom ben ik zo enthousiast over de boeken van Crabb? Ik ben zelfs zo onder de indruk van zijn boeken dat ik besloten heb om mijn voornaamste goede voornemen voor 2010 te laten zijn: het gedachtegoed van Crabb me eigen maken en proberen het in het gemeenteleven in de praktijk te brengen.

Larry Crabb verwoordt als geen ander waarnaar ik zelf ook al zolang op zoek ben en wat ik zelf ‘Spirituele gemeenteopbouw’ noem. Met name zijn ‘four spirituals’ bieden wat mij betreft een prachtig kader: spirituele theologie, spirituele vorming, spirituele gemeenschap en spirituele missie. Een (vertaald) citaat uit Real Church:

Ik wil deel uitmaken van een samenzijn van christenen, weinig of veel, die spirituele theologie leren, die verlangen naar spirituele vorming, die de prijs betalen van het ontwikkelen van spirituele gemeenschap en die zichzelf geven aan spirituele missie.

Crabb schrijft Real Church onder meer in (kritisch) gesprek met zowel de seeker-sensitive churches als de missional church en de emergent church. Hij brengtonder meer onder woorden dat de kerk niet tot haar wezenlijke bestemming komt als ze (enigszins hyperig) overslaat om zich grondig bezig te houden met spirituele theologie, spirituele vorming en spirituele gemeenschap. Want: het is gemakkelijker om ´te bouwen aan het koninkrijk’ dan op zielsniveau te leren omgaan met kinderen van God. Er is in kerken zoveel onechtheid, zoveel schone schijn, zoveel onveiligheid, zoveel moralisme.

Maar er is ook – en daar zou ik me in 2010 vanuit het gedachtegoed van Crabb heel graag op willen richten – een diep verlangen naar datgene waar het werkelijk om moet gaan in kerk-zijn: spirituele theologie (het verhaal van God leren spellen), spirituele vorming (ernaar verlangen om te lijken op Jezus), spirituele gemeenschap (werkelijke verbondenheid zoeken door recht uit de ziel te communiceren) en van daaruit spirituele missie (in Jezus’ naam en kracht dienend barmhartigheid en gerechtigheid in deze wereld bevorderen te beginnen op de plek waar je nu bent).

In de komende twee maanden zal ik me in de preken die ik in de Fonteinkerk hoop te houden richten op het gebed en me daarbij laten inspireren door Crabb’s Ik zeg PAPA.