In een kennismakingsperiode doe je heel veel indrukken op. Ik ontmoet heel veel mooie mensen. En woon vergaderingen bij van de kerkenraad, van commissies, van pastorale teams. Ik breng pastorale bezoeken. Ik ga voor in diensten, schud handen na de kerkdienst, ontmoet de ouders van pasgeboren kinderen rondom de doop, jongeren tijdens catechisaties en een Alpha-kamp, ouderen, gezinnen, singles. En ik lees natuurlijk allerlei stukken en maak kennis met geschreven beleidsplannen en ongeschreven beleidsvoornemens. Ik kom veel passie en vitaliteit tegen maar ook wel bezorgdheid, zich niet gezien voelen, moeite met de kerk en wat daarin wel niet allemaal kan gebeuren en ook daadwerkelijk gebeurt.
1000 mensen, 1000 wensen. Zo kun je dat wel een beetje samenvatten. En soms voel ik me daardoor ook wel wat heen en weer geslingerd. Wat moet ik doen? Wat moet ik niet doen? Wat kan en wat kan niet (ook omdat er gewoon geen tijd genoeg beschikbaar is)? Welke taken en zaken liggen op mijn bordje en welke niet? Welke doelgroepen (kinderen, jeugd, jongvolwassenen, studenten, singles, homo’s, alleengaanden, gescheidenen, gezinnen, ouderen etc.) hebben het meest recht op aandacht?
Ik merk dat het dan ook voor mij steeds weer nodig is om even een stapje achteruit te doen en me af te vragen wat nu mijn primaire roeping is. Ik formuleer dat even in een paar punten:
- Gebed en verkondiging van het woord. In Handelingen 6:4 staat dat in alle eenvoud: ‘wij zullen ons wijden aan het gebed en aan de verkondiging van het woord van God’. Maar het is nog een hele kunst om mezelf steeds opnieuw toe te staan dat het dáár in de kern om draait.
- Mensen bij Jezus brengen. Zo formuleer ik al enkele jaren mijn missie. ‘Mensen bij Jezus brengen, te beginnen bij mezelf.’ Ook daar moet ik telkens weer naar terug.
- Nieuwe inspiratie bieden. Dat staat al jaren als een soort belofte op mijn website: ‘Nieuwe inspiratie’. Dat heeft alles te maken met het zoeken van nieuwe wegen in een tijd die niet goed meer uit de voeten kan met allerlei oude antwoorden. En het heeft ook alles te maken met de Geest die inspireert.
Dat zijn dus toch al weer drie dingen. Wat is nu toch precies het ene nodige? Misschien dit: biddend het evangelie van Jezus (van het koninkrijk dus) me steeds opnieuw eigen maken, eruit leven en ervan uitdelen. Of: het evangelie van Jezus inademen, uitleven en uitdelen.
Kom ik daar echt genoeg aan toe? Of wordt dat steeds weer weggeduwd naar de marges van een overvolle agenda die wordt gekleurd door 1000 mensen en 1000 wensen?
05/06/2013 op 08:04
beste jos, ik nam na een intensieve kennnismakingsperiode een stuk studieverlof om in de stilte en op afstand een visieplan te schrijven, wellicht is dat voor jou ook een optie. broedergroet rj