De Moderne Devotie, een Nederlandse vernieuwingsbeweging uit de 15e eeuw, staat aan de vooravond van een heuse revival!

Aan het begin van dit gebeuren staat de verschijning van het boek ‘Navolging nu – postmoderne devotie’ van de hand van Mink de Vries uit Zwolle. Eerder publiceerde hij ‘De Navolging van Christus in jonge taal’, een verjongde versie dus van ‘De Navolging van Christus’ van de 14e eeuwse monnik Thomas à Kempis.

En nu staan twee steden (Zwolle en Deventer – de omgeving dus die de bakermat vormde van de beweging van de Moderne Devotie) op het punt een verdrag te ondertekenen: het Verdrag van Windesheim op basis van de Moderne Devotie. En de komende maand zijn er talloze activiteiten die de revival van de Moderne Devotie gezicht gaan geven (lees hier meer: Moderne Devotie in beweging).

Bij deze revival ligt er een sterk accent op zogenaamde ‘gemeenschapskringen’. Accent op gemeenschapskringen. Dat zijn groepen mensen overal uit de wijk vandaan: kerkelijken en buitenkerkelijken, mannen en vrouwen, kinderen, jongeren en volwassenen, die elkaar ontmoeten in een wijkcentrum of buurthuis. Vanuit dit centrum worden allerlei zaken voor en in de wijk georganiseerd op het gebied van gastvrijheid, ontmoeting en hulp (lees hier meer: Gemeenschapskringen als hart van de stad).

Deze aandacht voor de zorg voor de gemeenschap (gemeenschapszin als kernwaarde) is een centraal moment in de vroomheidsbeweging van de Moderne Devotie. Deze beweging werd dan ook vooral bekend door de Broeders en Zusters des Gemeenen Levens. Zelf voel ik me al lange tijd vooral aangetrokken tot het andere centrale aspect van deze beweging: de innerlijke vroomheid. Wat kunnen we in de 21e eeuw leren van de spiritualiteit van de Moderne Devotie?

Al eerder schreef ik hier een paar blogs over (over postmoderne devotie). De komende dagen geef ik die teksten hier een tweede leven.