stoel1In de voorbije weken heb ik nader kennis gemaakt met de praktijk van bidden die wel centering prayer wordt genoemd. Zelf zou ik het liever noemen: stil bidden. Deze gebedsvorm houdt in dat ik rustig op een stoel zit, beide voeten op de grond en rug recht, en twintig minuten lang niet anders doe dan stil zijn. In het boek waar ik deze maanden aan werk (‘De ontmoeting. 12 uren met Jezus. Retraiteboek’) schrijf ik daar dit over:

Zelf heb ik me aangewend gedurende zo’n twintig minuten gewoon alleen maar stil op mijn stoel te zitten, in een ontspannen maar alerte houding, en me in mijn gedachten en hart te concentreren op de naam van Jezus. Al snel merk ik dan dat er binnenin me heel veel onrust blijft: allemaal gedachten en herinneringen schieten door mijn hoofd, afspraken en dingen die ik niet moet vergeten. Maar ik heb geleerd dat dat niet vreemd is: iedereen die de stilte zoekt blijkt dit te hebben. En het hoort bij de discipline van geestelijke oefeningen dat je hiermee leert omgaan. Je bent misschien geneigd om te denken dat het voor jou blijkbaar niet is weggelegd om stil te worden tijdens een retraitemoment en dat je er maar beter mee kunt stoppen. Ga toch door. Ik doe dat door niet op al die gedachten en andere prikkels in te gaan (bijvoorbeeld door verder door te denken op gedachten die in me opkomen of door gevoelens van ongeduld toch maar te stoppen met stil te bidden) maar door elke afleiding op te vatten als een uitnodiging om terug te gaan naar de naam van Jezus. Zo breng ik tot uitdrukking dat ik in dit stille bidden in Gods aanwezigheid wil zijn en verlang naar het reinigende en helende werk dat hij in mij wil doen. Dat is ook alles waar het om draait in dit stille bidden: het gaat niet om spreken, om denken, om doen. Het gaat eenvoudigweg om er zijn, in de aanwezigheid van de Heer, die dichtbij is.