vuurWat is contemplatie? Ik zie het zelf zo: contemplatie is lang en liefdevol kijken naar het gelaat van de Heer en intens genieten van zijn liefdevolle en transformerende omhelzing. Een bidden dat wordt omgevormd tot contemplatie is bidden voorbij de woorden en alleen nog maar rusten in God. In het Engels is daar een mooie uitdrukking voor: ‘Let go en let God’.

Richard Foster schrijft in zijn boek ‘Gebed. Waar het hart zijn thuis vindt’ dat voor het beofenen van het beschouwende gebed (contemplatie) een zekere mate van volwassenheid in het geloof nodig is. Hij noemt enkele tekens van zo’n volwassen geloof:

Een voortdurende honger naar intimiteit met God; het vermogen anderen te vergeven, ook al kost het jezelf nog zoveel; het besef dat alleen God de verlangens van het menselijk hart kan vervullen; een diepe voldoening vinden in het gebed; een realistische beoordeling van de eigen sterke en zwakke kanten; geen behoefte om te roemen over wat je geestelijk hebt bereikt; en een aantoonbaar vermogen geduldig en verstandig het hoofd te bieden aan de eisen die het leven stelt.

Foster gebruikt onder meer de volgende omschrijvingen om het beschouwende gebed te typeren:

Het beschouwende gebed is in wezen een liefdevolle aandacht voor God. We richten ons op hem die van ons houdt, die dichtbij ons is en zie ons naar zich toetrekt. In het beschouwende gebed verdwijnt het praten naar de achtergrond en treedt het gevoel op de voorgrond, of liever het ‘besef’.

Met ons hart aanschouwen we de Heer. We koesteren ons in de warmte van zijn aanwezigheid. We proeven zijn nabijheid en liefde.

Hij is dichter bij mijn ware ‘ik’ dan ikzelf. Hij houdt meer van me dan ik van mezelf hou. Hij is ‘Abba’, Vader, voor mij. Ik ben omdat HIJ IS. (James Borst)