huisvandeliefdeBij alle herkenning en verbondenheid die ik ervaar als het gaat om passie voor het koninkrijk van God en voor de levende Heer van dat koninkrijk – ‘Jezus’ is zijn wonderbare en kostbare naam! – besef ik, als ik nu lees wat Boele Ytsma in het Nederlands Dagblad en in zijn reactie op zijn weblog schrijft, dat er tegelijk ook een wereld van verschil is. Net als Boele vind ik dat moeilijk. Hij geeft aan dat het erg ingewikkeld is om door de een als te vrijzinnig en door de ander als te orthodox te worden afgeschilderd. Dat snap ik. En ik vind ook de vraag wel relevant of vrijzinning en orthodox wel zulke vruchtbare termen zijn.

Maar in deze zinnen vandaag in Boeles blog Twijfel in debat (3) een andere stelligheid wordt – voor mij nog wat scherper dan in Boeles boek – duidelijk dat Boele inderdaad een andere keuze maakt:

Ik ben er nu van harte en stellig van overtuigd dat het bijzonder waardevol is om het Koninkrijk van God te zoeken en dat het bovendien goed is om dat te doen in navolging van Jezus. Om geen andere reden dan omdat het mij raakt.

Die laatste zin is – vermoed ik – heel belangrijk gezien de cursiveringen (overigens ontbreekt het bekende uitroepteken;-). Ook ik ben er van harte en stellig van overtuigd dat het bijzonder waardevol is om het koninkrijk van God te zoeken in de navolging van Jezus. Dat ben ik ook omdat ik erdoor geraakt ben, door dat koninkrijk (waar Gods dromen werkelijkheid worden, gelijk in de hemel alzo ook op de aarde) en door die Jezus (in wie God zijn gelaat naar ons toewendt). Maar dat is niet de enige reden. Om het in de termen van Boele te zeggen: ik kies ervoor om te geloven dat iets wat mij zo raakt ver uit gaat boven de verhalen die we elkaar vertellen. Daarvoor heb ik geen “vastgestelde inspiratieleer” of “onbetwijfelde geloofskernen” nodig (hoewel ik me niet aan de indruk kan onttrekken dat ik een inspirerende en doordachte visie op inspiratie wel helpend vind op mijn eigen geloofsweg, evenals liefdevol bereflecteerde kernen van geloven).

Laat ik nog een andere invalshoek proberen. Is het enige alternatief voor de Kathedraal van Zeker Weten nu werkelijk de weg die Boele met als eindbestemming Het Betoverde Land Achter De Twijfel? Of bestaat er ook een andere beweging die veel verwantschap vertoont met de beweging van Boele (van Kathedraal van Zeker Weten naar Doorzonwoning van Stellig Kiezen)?

Geïnspireerd door Hneri Nouwen en Anselm Grün zou ik de suggestie willen doen dat de beweging van het verlaten van wat Boele de Kathedraal van Zeker Weten noemt (en waarvoor hij een sterk negatieve inkleuring nodig heeft van alles wat lijkt op ‘kerkelijke leer’ – velen herkennen dat overigens, maar anderen – waaronder ikzelf – snappen het wel maar herkennen het niet op dezelfde manier) ook een beweging zou kunnen zijn (iets anders van karakter en meer spiritueel geformuleerd) van het Huis van de Angst naar het Huis van de Liefde.

Dat is een heel lange zin. Dat geeft aan dat ik wat zoekende ben. Laat ik het helderder zeggen: ik snap Boeles beweging, maar maak haar in haar consequenties niet mee. Zelf zou ik het zo willen zeggen: ik ben verhuisd van het Huis van de Angst naar het Huis van de Liefde. Of liever: ik heb het Huis van de Liefde leren kennen en ik verblijf er wel eens (soms – even) maar ben ook geneigd om weer in het Huis van de Angst te gaan wonen omdat ik een zekere drang tot controle heb en het lastig vind om kwetsbaar te zijn en het gemakkelijker vind om volgens regels te leven dan volgens de Geest. Het is allemaal nogal dubbel, nogal onaf, nogal paradoxaal. Want wie zou er nu nog terugwillen naar het Huis van de Angst als je het Huis van de Liefde hebt leren kennen? – en toch gebeurt het…

Desalniettemin: er was een tijd dat ik het Huis van de Liefde niet kende (ik woonde per consequentie dus in het Huis van de Angst). En die tijd is voorbij.  De ontdekking van Jezus voorbij de dogma’s en stelligheden speelde daarin een cruciale rol. Dat Huis van de Angst vertoont zeker verwantschap met de Kathedraal van Zeker Weten. Misschien vormt het er een soort binnenkant van. Oftewel: het verlaten van het Huis van de Angst gaat misschien dieper en is veelomvattender dan het verlaten van de Kathedraal van Zeker Weten. En het is ook minder afgerond.

Dat Huis van de Liefde wordt gekleurd door vertrouwen, overgave, loslaten, op adem komen, op verhaal komen, verwondering, zachtheid, zachtmoedigheid en beseffen dat er onvoorwaardelijke voor je gekozen is door de Vader. En in dat huis heb ik nog steeds veel aan (om slechts één voorbeeld te noemen) een ‘inspiratieleer’. Die heeft er wel een andere betekenis en plaats gekregen, maar ze is niet waardeloos geworden. En ik geloof er niet alleen omdat het me raakt maar omdat ik er ook liefdevol aarzelend op vertrouw dat er een goddelijke werkelijkheid beantwoordt aan woorden als ‘God’ en ‘Jezus’ en ‘Woord’.

In dat Huis van de Liefde heeft de verwondering over God en zijn woorden en zijn Jezus en zijn Geest en zijn kinderen en zijn schepping voor alles de kleur van liefde en gebed en het almaar prevelen: ‘Heer, u bent nog weer groter en nog weer anders dan ik dacht’. Ja, Heer, u bent nog weer groter en nog liefdevoller en nog heiliger en nog barmhartiger en nog vergevingsgezinder en nog krachtiger en nog veelkleuriger dan ik ooit had durven dromen.