De komende weken wil geïnspireerd door Larry Crabb een aantal blogs schrijven waarin ik de vier kernmomenten van spirituele gemeenteopbouw verder inkleur: 1. spirituele theologie, 2. spirituele vorming, 3. spirituele gemeenschap, 4. spirituele missie. Onder spirituele gemeenteopbouw versta ik de gezamenlijke zoektocht naar de geestelijke groei van de gemeente en haar leden rond die vier kernmomenten. Ik begin dus met spirituele theologie.
Crabb schrijft (in ‘Real Church’) dat hij graag verbonden wil zijn met een kerk die hongert naar de waarheid die vrij maakt. Het is een waarheid die niet gemakkelijk toegankelijk is en die zeker niet bestaat uit alleen maar goede theologie of gezonde leer, hoe belangrijk die misschien (juist in een postmoderne cultuur) ook mag zijn.
De kern-waarheid waarnaar in een echte kerk wordt gehongerd is deze: ‘Er is altijd hoop! Geef het nooit op!’ Crabb noemt dit de opstandings-waarheid. Pasen verkondigt deze waarheid: er is nieuw leven opgekomen uit het graf, het is nu mogelijk om niet door ons verslavingen te worden beheerst, om niet langer de gevangene te zijn van onze angst voor afwijzing, om niet te hoeven leven om onze eigenwaarde te bewijzen en om niet langer afhankelijk te zijn van een eerlijke behandeling door anderen.
Deze waarheid die vrij maakt is samengebald in de ene ware mens Jezus Christus en we ontdekken deze waarheid die vrij maakt als we in verbondenheid met deze zoon van God leven. Er zijn drie vormen waarin deze waarheid die vrij maakt wordt geopenbaard. Crabb noemt ze (het lukt me niet om alle termen van Crabb zinvol te vertalen): 1. resurrection truth, 2. story truth en 3. signpost truth. Crabb verlangt naar een kerk waar deze drie vormen van waarheid worden gecommuniceerd. Resurrection truth: ‘zeg me dat er hoop is, altijd!’ Story truth: ‘Vertel me het verhaal, het aloude betekenisvolle verhaal van God en van Jezus!’ Signpost truth: ‘Geef me bijbelse woorden, begrippen en concepten die als creatieve wegwijzers fungeren naar het mysterie van Gods koninkrijk!’
Without truth, the Christian life becomes a merely ordinary existence of persuing self-interest by following formulas. With truth, following Jesus becomes a hope-dependant, meaning-filled, creativity-released adventure into love. I want to be part of a church that is hungry for truth (blz. 106).
Om nog wat beter in beeld te krijgen wat onder spirituele theologie verstaan moet worden, geef ik in de volgende blog aandacht aan Eugene Peterson’s ‘Christ Plays in Thousand Places. A Conversation in Spiritual Theology’.
16/01/2010 op 08:22
Hoi Jos,
Deze post deed mij denken aan een boek dat ik net gelezen heb, past perfect bij deze gedachten: Resident Aliens: Life in the Christian Colony, door Stanley Hauerwas en William Wilimon.
Morgen begin ik een prekenserie over de profeet Elia, en uit het boek van Hauerwas pluk ik twee centrale begrippen als kapstokken: waarheid (eerlijkheid) en hoop. Boeiend om Elia vanuit dit perspectief te bekijken. Morgen zal ik ook focussen op het gebed (Jak. 5 en Elia)
Hier de link op Amazon: http://www.amazon.com/Resident-Aliens-Life-Christian-Colony/dp/0687361591/ref=sr_1_1?ie=UTF8&s=books&qid=1263626432&sr=1-1
Zegen gewenst!
Norman
19/01/2010 op 00:26
Mooi onderwerp Jos en inderdaad het dilemma waar ik op dit moment mee bezig ben. Ik ben benieuwd naar je uitkomst.
Tja de reactie van Norman klinkt me niet echt spiritueel theologisch in de oren Als ik me even permiteer om kritisch te zijn… =)
Theoretisch best boeiend om een perspectief vanuit twee centrale begrippen te geven op Elia. Zeker als er klinkende theologische namen aan worden gekoppeld. Maar eigenlijk ook heel onpersoonlijk. Tenminste als ik even uitga van hoe het hier is verwoord…
Ik vertaal de term ‘waarheid’, graag – net als Boele Ytsma – met waarachtigheid. Dat heb ik niet van Boele, maar ik las dit lang geleden ergens bij Martin Heidegger. En dat ‘opende’ voor mij ook veel bijbelteksten. En het zou me niet verbazen als Crabb hier sympathie voor heeft. “Aletheia” als ik mij niet vergis… de bedekking wegnemen van dat wat er is. Niet alleen theoretisch, maar ook persoonlijk. Het woord van God als een tweesnijdend zwaard in ons eigen leven. in de hermeneutische cirkel gaat het door ons heen en reageren we hierop met een perspectief waar we onszelf niet buiten kunnen plaatsen. Met alles wie we zijn. Voor zover we dat kunnen…in de fase van onze geloofsgroei.
En dat is voor mij ook een belangrijk ingredient van spirituele theologie.
En daarom ga ik rechtop zitten als ik lees:
“er is nieuw leven opgekomen uit het graf, het is nu mogelijk om niet door ons verslavingen te worden beheerst, om niet langer de gevangene te zijn van onze angst voor afwijzing, om niet te hoeven leven om onze eigenwaarde te bewijzen en om niet langer afhankelijk te zijn van een eerlijke behandeling door anderen.”
Dan gaat het weer over mij en mijn buurman en de verbindende reactie van God met zijn troostende hoop.
En ik neem aan dat Crabb de lijn doortrekt vanuit zijn boek “shattered dreams/gebroken dromen” en ons zal confronteren met de gebrokenheid in onszelf waarin we God’s liefdevolle genade zo nodig hebben.
Dat zou voor mij nu een belangrijk onderdeel van spirituele theologie zijn. Theologie die door ons heen gaat, in waarachtigheid ons confronterend met onze zwakheid waar Gods heerlijkheid doorheen wil schitteren. Een schat in een aarden pot.
Maar dat niet alleen. Ik zie ook een continuiteitsfactor in mijn/onze loyaliteit naar de werking van Gods Geest door de geschiedenis. Maar die laat ik nu maar even buiten beschouwing. Ik vind dit een mooie aftrap Jos. En ik hoop dat Larry Crabb dicht blijft bij waar hij in zijn vorige boeken is geeindigd. En ik ben benieuwd hoe dit door jouw heen zal gaan.
hartelijke groet,
Ronald
30/01/2010 op 18:08
@Ronald
Je refereert aan Martin Heidegger en je voorkeur voor het begrip waarachtigheid. Was Heideger christen dan? O, wat een heerlijk domme vraag weer van mij. Je hebt toch niets tegen het begrip ‘waarheid’ hoop ik? Of is dat begrip te vaak misbruikt? Ik noem het taalverarming wat je voorstelt.
Ik verwijs voor de rest naar een artikel in Christianity Today; ik zie namelijk wat raakvlakken met je immer mooie betoog 🙂 http://www.christianitytoday.com/ct/2010/january/22.64.html?start=1
01/02/2010 op 10:40
Sorry JM deze reactie had ik nog niet gezien. Of Heidegger christen was laat ik in het midden. Als hij christen was dan was hij een christen met veel dubieuze trekjes. Net als ik =) Heidegger had een katholieke achtergrond en wilde (aanvankelijk) met zijn filosofie ook het christelijk geloof op een nieuwe manier voorzien van een ontologisch “fundament” heb ik ergens gelezen. Ongeveer vergelijkbaar met Descartes en Kant. En ook zij hebben – ondanks goede bedoelingen – met hun systeem toch ook heel veel moeilijke problemen gecreeerd voor de gelovigen na hen. Net als Heidegger goede en minder goede invloeden had in zijn filosofie. Zo is hij open voor God en het geloof in zijn kennisleer en geeft ze een plek, maar pas in een erg laat stadium vanuit het onpersoonlijk “openbaringsprincipe” van het “zijn”. Maar zijn analyse van het waarheidsbegrip kan je zelf nagaan want het is vrij inzichtelijk. Je kunt er ook bijbelse dictionary’s op naslaan zoals Vine’s of Kittel of Richard’s. Ik heb alleen Richards en die komt ook behoorlijk overeen met de conclusie van Heidegger. En Richard staat bekend een fijn wederomgeboren christen =)
Ik zal het CT-artikel nog lezen. En er op mijn blog met je verder uitwisselen.
hartelijke groet,
Ronald
01/02/2010 op 10:46
Oh ja, dat je mijn voorstel in deze fase taalverarming noemt, maakt me niet uit. Je koestert graag je vertrouwde invulling en daar heb ik begrip voor. Het was immers ook mijn standpunt. En misschien gedeeltelijk ook nog wel. Ik ben benieuwd naar je komende onderzoek en naar je conclusies daaruit. Ik ben ook benieuwd wat het je doet als je op die manier in de bijbel leest. Laat het me maar weten op mijn blog. HG R
07/02/2010 op 18:47
@Ronald
Bedankt voor je uitleg. Heidegger is voor mij altijd een beetje ‘klok en klepel’ verhaal, maar zoals je weet is mijn broer wetenschappelijk geschoold in diens Zijns-filosofie en ook is mijn broer zeer anti-chr.geloof. Heidegger geef ik daar de schuld maar van 🙂
Ik zal komende weken helaas niet veel tijd hebben. Het AMC is even druk met me. Daarna bij leven en welzijn weer wel. Eigenlijk heb ik de bijbel altijd al een beetje ‘op die manier’ gelezen. Als je niet theologisch geschoold bent, heb je ook minder last van allerlei beelden en interpretaties van leringen van mensen. Vergis je niet, de leer der uitverliezing moet mij 100x uitgelegd worden en nog steeds snap ik er de ballen van. Niet dat een ongeschoold iemand (lees: niet-theoloog) de bijbel beter begrijpt, maar toch.
Overigens lees ik met vallen en opstaan de nieuwste devotional van Jos Douma. Ontmoeting met God. Behalve mijn kleine kritiekpuntje over de bokken en de schapen -dat ik helemaal bevestigd zag bij C.S. Lewis in het begin van zijn boek over De Psalmen-, vind ik het een zeer prettig en bemoedigend boekje.