Om het begin van de Week van Gebed te markeren preek ik zondagmorgen over de vraag ‘Helpt bidden wel?’ In de preek geef ik in elk geval iets door van wat Larry Crabb in zijn boek ‘Real Church’ (blz. 98, mijn vertaling) schrijft:
Nadat ik mezelf al meer dan 50 jaar een christen noem, balanceer ik soms op het randje van het atheïsme. Ik weet dat dat dit overdreven klinkt, en misschien is dat het ook wel. Maar het leven kan het moeilijk maken om te geloven dat er een goede en liefdevolle God bestaat of dat, als hij bestaat, hij veel macht heeft. Zoveel gebeden blijven onbeantwoord, zelfs goede gebeden die helemaal niet egoïstisch klinken, zoals aan God vragen om een ziek kind te genezen of om een werkloze vriend aan een nieuwe baan te helpen. Ik ben vertrouwd met het gangbare christelijke perspectief: geen enkel gebed blijft onbeantwoord. God hoort elk gebed en reageert op één van deze drie manieren: hij zegt ‘ja’, hij zegt ‘nee’ of hij zegt ‘wacht’. Dat perspectief mag dan theoretisch en misschien zelfs theologisch wel kloppen, maar wordt persoonlijk lang niet altijd als bevredigend ervaren. Het kan zelfs ontstellend frustrerend zijn. Er gebeuren goede dingen. Er gebeuren kwade dingen. Het lijkt allemaal zo wispelturig, zo toevallig, zo machteloos in handen van een onverschillige God, als er al een God is.
Crabb zegt het op zijn eigen openhartige, kwetsbare en confronterende manier. Maar ik herken er zeker wel wat van. En toch wil ik me niet laten weerhouden van het gebed, ook niet van het vraaggebed, eenvoudigweg omdat de Bijbel er overvloedig getuigenis van aflegt dat God bijzonder graag wil dat we met onze vragen bij hem komen. ‘De huisregel van het koninkrijk is: vragen’ (Spurgeon).
De gemeente van Christus is de plek waar we elkaar helpen om ons geloof in het vraaggebed niet te verliezen. Afgelopen kerst hebben we in de Fonteinkerk tijdens de kerstdienst allemaal een papieren ster gekregen met de vraag om daarop een gebed te schrijven. Al deze gebeden zijn in een heuse kerstboom opgehangen. Op zondag 3 januari mocht iedereen een ster meenemen met de vraag om te bidden voor datgene wat p die ster stond. Bij deze blog staat de ster afgebeeld die ik heb meegenomen. DIt is dus mijn gebed, een vraaggebed, en ik geloof dat God er naar luistert en het zelfs graag wil verhoren: Dat de kerk een plek mag zijn waar iedereen zich veilig voelt, zodat we ons niet beter voor doen dan we zijn. Dat is dus een gebe, in de termen van Larry Crabb, om ‘spirituele gemeenschap’!
Geef een reactie