In het voorbije jaar ben ik intensiever dan eerder bezig geweest met de missionaire dimensie van gemeente zijn. In de Fonteinkerk in Haarlem zijn we bezig met een Missionair Inspiratietraject (met als doel: elkaar helpen en bemoedigen om een missionaire gemeente én om missionaire christenen te zijn). En op deze blog heb ik heel wat verhalen gewijd aan missionair kerk zijn.

Tegelijk is het mijn ervaring dat ik als predikant van een gemeente ook altijd weer naar het pastoraat wordt toegetrokken. Eerder zag ik missionair zijn en pastoraal zijn wel als tegenstellingen: een pastorale gemeente is naar binnen gekeerd en een missionaire gemeente is naar buiten gekeerd. Dat laatste – naar buiten toe gekeerd zijn – brengt ook met zich mee dat er wat meer over gesproken, geschreven en gediscussieerd kan worden. Zo gooit het thema ‘missionair gemeente zijn’ al enkele jaren lang hoge ogen in allerlei (geschreven) media. ‘Pastoraal gemeente zijn’ trekt wat minder openlijke aandacht. Begrijpelijk, maar wellicht toch ook jammer.

Toen ik hier eerder al eens over schreef, reageerde Rick Jansen (van Villa Klarendal in Arnhem) als volgt:

“Er is in het verleden teveel een verschil gemaakt tussen ‘binnen’ en ‘buiten’ ten aanzien van pastoraat binnen de gemeente. Als ik kijk naar onze nieuwe missionaire christelijke wijkgemeenschap Villa Klarendal, dan is er veel sprake van pastoraat. Mensen bijstaan bij alles wat hen bezig houdt. Die problemen houden niet op als zij de grens van het geloof zijn overgegaan. Wij willen ons niet beperken tot de groep die het geloof eigen hebben gemaakt. In een missionaire omgeving zijn relaties van het grootste belang. Dus ben ik veel met pastoraat bezig.

Ik ben dus bezig met missionair pastoraat of heb een pastorale missie. Ze moeten niet uit elkaar worden getrokken. Ze horen bij elkaar. De wereld hunkert naar de pastoraal gestudeerde dominees die hun kennis leveren aan mensen buiten de kerkmuren.”

Daarom wil ik de komende tijd ook een paar blogposts wijden aan pastoraal gemeente zijn omdat ik geloof dat in het pastoraat datgene gebeurt (als het goed is) wat ook voor het missionair zijn zo wezenlijk is: vanuit onvoorwaardelijke acceptatie iemands leven binnengaan in de hoop dat iets van de kracht van Christus die in jou is in aanraking komt met wat er leeft in de ander.

Die laatste formulering is al wat toegeschreven naar het werk van Larry Crabb, die ik zeer bewonder. Zijn boeken zijn een geweldige inspiratiebron voor wie werkelijk contact wil maken met de ander (of dat nu in een pastorale of missionaire context gebeurt).

Herken jij trouwens dat de missionaire dimensie van kerk zijn momenteel veel aandacht ontvangt ten koste van aandacht voor de pastorale dimensie?