discipelmakingpastorDe blogpost Stop doing church, start being disciples!? heb ik afgesloten met: “Hoe dan ook, de lokale kerk is de plek waar het discipelschap leerproces moet plaats vinden. Maar hoe gebeurt dat? Waar maak je een begin? In een paar blogposts ga ik de antwoorden doorgeven die Mike Breen, Bill Hull en Dallas Willard op deze vragen geven.”

In deze eerste blogpst (van drie in totaal) geef ik het antwoord door dat Bill Hull op de gestelde vraag geeft. Bill Hull is al meer dan twintig jaar intensief met discipelschap bezig en heeft er vier handen vol boeken over geschreven. Zijn boek ‘The Disciplemaking Pastor. Leading others on the journey’ neem ik nu even als uitgangspunt. Dat boek verscheen al in 1988 en beleefde bijna twintig jaar later een herziene uitgave (2007). In de introductie van deze nieuwe uitgave deelt Bill Hull twee belangrijke obeservaties die hij doet na dus al die jaren bezig geweest te zijn met dit thema, ook in de gemeente waar hij voorganger is.

Observatie 1: De kerk blijft bezig met proberen de wereld te bereiken zonder discipelen te maken. Dat kan dus niet, zegt Hull. Het bestaat niet dat een kerk missionair is zonder te focussen op het leerproces van discipelschap.

Observatie 2: Het is belangrijker om een discipel zijn dan een plan te hebben om discipelen te maken. Dat behoeft eigenlijk geen toelichting: wie in de gemeente een proces rond discipelschap op gang wil brengen of houden zal moeten bedenken dat zijn of haar eigen discipelschap (Jezus vertrouwen en volgen) belangrijker is.

Wat zijn de eerste drie stappen die Bill Hull voorgangers (door hem consequent aangeduid als ‘disciplemaking pastor’) aanbeveelt? Hij noemt ze nadat hij vier redenen heeft gegeven waardoor voorgangers enerzijds wel met de mond belijden dat discipelschap in de kerk heel belangrijk is maar anderzijds niet de taak die ze daarin hebben oppakken.

  1. Veel voorgangers denken dat discipelschap een programma is dat in één bepaalde afdeling van de kerk thuishoort en dat dit programma-aanbod het alleen beschikbaar hoeft te zijn voor geïnteresseerden.
  2. Veel voorgangers maken het discipelschaps-leerproces niet tot hun persoonlijke verantwoordelijkheid. Vaak zijn voorgangers alleen maar ‘pastor/tellers’ (herders die alleen maar ‘vertellen’ wat Gods bedoeling is) en niet wat ze daadwerkelijk moeten zijn ‘pastor/teachers’ (herders die onderwijs, toerusting, training, coaching geven rond Gods bedoelingen voor het leven van een volgeling van Jezus). Veel voorgangers vertellen het mooi maar rusten niet toe.
  3. Veel voorgangers hebben een te smalle opvatting van discipelschap: dat is alleen voor de super gemotiveerde christenen, een selecte groep gemeenteleden die méér willen. Daarbij kan ook de angst spelen dat het benadrukken van discipelschap polarisatie in de gemeente teweeg brengt tussen hen die wel en hen die geen discipel willen zijn. En die polarisatie kan er toe leiden dat mensen de kerk verlaten (en dat is dan de schuld van de voorganger) of dat je als voorganger je baan kwijtraakt (en in het ergste geval gebeurt het allebei).
  4. Veel voorgangers willen misschien discpelschap wel tot het kloppende hart van kerk zijn maken, maar ze weten gewoon niet goed hoe ze dat moeten doen.

Met de vierde reden op de achtergrond geeft Hull dan drie aanbevelingen voor voorgangers die discipelschap tot het hart van de kerk willen maken:

  1. Verkondig het vanaf de preekstoel. De preekstoel is de plek waar onderwijs gegeven moet worden over discipelschap zodat de hele gemeente weet waar het over gaat en weet dat het bijbels is om discipelschap het kloppende hart van kerk te laten zijn.
  2. Schrijf het op en maak er een kerk-dogma van. Er moet niet alleen over gepreekt en onderwezen worden, het moet ook op papier komen op plekken waar de gemeenteleden het ook lezen, zodat het idee onstaat dat dit écht is waar het om draait in het gemeente zijn.
  3. Geef als geestelijke leiders het goede voorbeeld. Discipelschap kan onderwezen en beschreven worden, maar als het op leiderschapsniveau niet in de praktijk wordt gebracht, blijft het bij goede woorden.

Dat zijn dus de drie stappen die Bill Hull aanbeveelt als de eerste stappen op de weg naar een kerk die discipelschap als focus heeft. In de volgende blogpost komt Dallas Willard aan het woord.