Stichting Gave (www.gave.nl) neemt het initiatief om alle kerken op te roepen om op zondag 20 september stil te staan bij wat er gebeurt nu er zo’n grote vluchtelingenstroom in beweging is gekomen. Stil te staan bij een enorm probleem. Stil te staan bij onszelf: waar raakt ons dit en wat kunnen we ermee en wat betekent nu gastvrijheid?
Mij is gevraagd om een preekschets te maken die als inspiratiebron kan dienen voor het samen luistere naar Gods stem als het gaat om de vluchtelingenstroom.
‘Gastvrijheid voor vluchtelingen en vreemdelingen’. Daar zal het over gaan. Welke Bijbelwoorden komen bij de boven? Wat wordt er bij jou geraakt? Wat zou je willen doen? Waarin voel je je machteloos? Waar gaat het nu echt om?
Als je hieronder iets van je gedachten en gevoelens deelt, help je me erg bij het voorbereiden van deze preekschets. Alvast bedankt!
08/09/2015 op 15:37
Ha Jos, ik denk mee met je.
Ik voel een enorme machteloosheid bij een waanzinnig probleem.
Ik heb daarom last van apathie, zoals ik vaker heb bij deze grote dingen.
Het is daarom dat ik bid, en dan ontwaakt mijn vertrouwen dat ik zo een grote bijdrage lever (fil. 4, dank onder alles.
Ik herken in de stroom vluchtelingen de stroom waarin ik meeloop: op weg naar het beloofde land.
Echt, mijn tocht is niet veel anders: veel mensen, ook broers en zussen, zien niet duidelijk lijkt het, de lijdensweg op weg naar Thuis, kol. 1,24.
Dat is niet alles hoor, en dat is ook mijn bijdrage: het evangelie brengt zoveel hoop door God die ons in Christus Jezus verwelkomt, ef. 5,18-eind.
Ik zie Christus in alle aandacht voor de medemens, ik zie een wonder in Duitsland: tegenover de miljoenen doden uit de tweede wereldoorlog worden nu miljoenen vluchtelingen welkom geheten daar, 500.000 per jaar. Dat is echt absurd gastvrij. Zichtbare aanwezigheid van Christus in een land dat eerst geleefd werd door het kwaad.
Maar dat vraagt open ogen van ons hart om dat te zien, ef 1.
08/09/2015 op 15:55
Dag Jos, waar ik aan denk bij de vreemdeling is bijvoorbeeld al die uitspraken daarover in de vijf boeken van Mozes. Hele sterke uitspraken over God, die de vreemdeling liefde bewijst. Aan de ene kant zie je hoe vaak de vreemdeling in één adem genoemd wordt met de wees en weduwe (in de hoek waar de klappen vallen, de zwakkeren in de samenleving). Maar aan de andere kant heb je ook die tekst in Deuteronomium 28 (43), in het hoofdstuk over zegen en vloek.
08/09/2015 op 19:51
Beste Jos!
Tja… Stilstaan bij de vluchteling om te luisteren… maar vooral ook om stil te zijn en ontzet te worden door de verhalen… ongelofelijk! Het is dus echt erg!
Ook stilstaan om opnieuw en expliciet toe te geven : Ik denk de laatste maanden heel vaak: het loopt ons compleet uit de hand. Ik denk aan Rutte die zo stellig de kiezer had ‘beloofd’ dat er geen euro meer naar Griekenland zou gaan.. Griekenland wankelt valt en wordt vervolgens letterlijk overspoeld met euros en daarna met mensen. En het wordt alleen maar groter en groter. Het ene probleem buitelt over het andere… en wanneer stopt het? ‘Het’ loopt ‘ons’ mensheid compleet uit de hand. Is dit oordeel, dat God laat voelen, wat er gebeurt als je Hem niet nodig hebt? Ik hou niet zo van die stellige conclusies van geestelijken die zo zelfverzekerd zijn alsof ze een oortje in hebben met de stem van de Regisseur in de hemel Zelf. Ik denk, dat Gods megafoon schalt in de duizenden duizenden uitgeputte ogen van al die vele vele vermoeide mensen.Steeds maar onderweg… waarheen?
Stilstaan bij de vluchteling… Ja maar hoelang. Want… Ik denk ook: als de camera erop gericht staat, is er aandacht. Is dat voorbij, dan zakt mijn aandacht ook al snel weer weg. Neem bv. de vergeten oorlogen in Sudan, Burundi Centraal Afrika… Bij ons in Zuid Oost Ukraina. Het risiko is, dat mijn aandacht en meeleven mededogen dus net zo vluchtig wordt als de aandacht van de media. Eigenlijk vind ik dat slecht, maar ik weet er ook niet goed mee om te gaan. Hier in Ukraina zijn meer dan anderhalf miljoen mensen gevlucht voor levensbedreigende situaties: beschietingen, granaten in het centrum van de grote stad.. je vege lijf redden uit de Krim omdat je niet pro- Russisch gezind bent. Mensen weten werkelijk niet of ze ooit weer naar hun huis kunnen terugkeren.
Wat zouden we kunnen of moeten leren of afleren?
Onze trots, onze zelfverzekerdheid, dat we ‘het’ zelf denken te regelen? Ons gehecht zijn aan materialen om ons heen, luxe.. zodat we vergeten, dat onze huizen hier slechts even pleisterplekken zijn, onderweg? Ik vind dat zelf wel heel moeilijk, geloof ik.
Wat voor bedoelingen heeft God hiermee? We kunnen ons in elk geval niet langer op veilige afstand houden, want de hulpvraag komt prangerder dan ooit op ons allemaal af.
Ik cirkel steeds om Mat 25, 31-46.. voor wie heb ik een glas thee ingeschonken, kleren opzij gelegd? mijn plekje afgestaan enz. Wat heb ik er voor over? Voor wie kan ik naaste zijn. Ben ik beschikbaar?
Ja, inderdaad,
Christus klopt op mijn deur, geloof ik.
08/09/2015 op 21:08
Liefde of angst..
De foto bij het artikel in de krant over het bezoek van Merkel en Gauck aan inrichtingen voor noodopvang van asielzoekers vind ik ontroerend. Hier wordt menselijkheid getoond. Bij al de zorgwekkende berichten en beelden over de massale vluchtelingenstroom die de Europese samenlevingen dreigt te ontwrichten, kun je je afvragen hoe dat allemaal goed moet komen. Nu komt het aan op solidariteit. Nu wordt een beroep gedaan op onze normen en waarden. Zijn die liefdevol en altruïstisch of meedogenloos gewelddadig? Ik ben ondanks alles hoopvol gestemd, vertrouwend op het goede in de mens, dat verscholen zit achter dat machogedrag, veroorzaakt door angst. Ik geloof er nog steeds in dat liefde uiteindelijk overwint.
Anker
11/09/2015 op 09:19
Een voetnoot uit de rede van Mozes in de afsluiting van het bijbelboek Deuteronomium:
Deut. 29:9-14
Gods verbond is niet alleen voor de hier en nu aanwezige Israëlieten. Ook Israëlieten die nog geboren moeten worden en buitenlanders zullen delen in de zegen van God. Uitdrukkelijk is ook de laagste categorie in de samenleving genoemd: de gastvreemdelingen. Zij genieten niet het volle burgerrecht, maar mogen wel aanspraak maken op basisrechten. Deze gastarbeiders worden nader aangeduid als houthakkers en waterputters (zie Joz. 9:23-27)
Een aanspraak op gezegende basisrechten, óók voor de vreemdeling!
In waarschuwende context echter van vervloekingen rond de afgodendienst: 27 Zo kwaad, zo woedend, zo razend was de HEER dat hij hen van hun eigen grond heeft gerukt en naar een ander land heeft weggeslingerd. Zover is het nu gekomen.”
Een nieuwe Exodus lijkt in deze eeuw op gang gekomen waar 1 Korinthe 10 een bespiegelde waarschuwing vormt over de te trekken lessen uit deze bijbelse geschiedenis m.b.t. Israël: “11Wat hun overkomen is, moet ons tot voorbeeld strekken; het is geschreven om ons, voor wie de tijd ten einde loopt, te waarschuwen. 12Laat daarom iedereen die denkt dat hij stevig overeind staat oppassen dat hij niet valt. 13U hebt geen beproevingen te doorstaan die niet voor mensen te dragen zijn. God is trouw en zal niet toestaan dat u boven uw krachten wordt beproefd: hij geeft u mét de beproeving ook de uitweg, zodat u haar kunt doorstaan.
14Om deze reden moet u, geliefde broeders en zusters, u verre houden van afgodendienst.”
De bijbelse invalshoek “niet vergeten gastvrij te zijn”, om de kans op het herbergen van engelen niet te missen brengt ook het kerstevangelie dichterbij. Zijn we anno 2015 weer te druk met ons menselijk zelf dat er nog slechts plaats is een stinkend stalletje?
Laten we onze naasten met een ontmantelende zorgverlening creperen langs de kant van de weg of brengen we hen naar de herberg en betalen en doen wat nodig is als de gelijkenis van de barmhartige Samaritaan?
In de vluchtelingentragedie branden kinderen en babies ons op het netvlies zoals de droom van Jozef liet zien wat hem te doen stond bij de ontaarde jaloezie van een heerszuchtige aardse koning:
13 Kort nadat zij op die manier de wijk genomen hadden, verscheen er aan Jozef in een droom een engel van de Heer. Hij zei: ‘Sta op en vlucht met het kind en zijn moeder naar Egypte. Blijf daar tot ik je weer roep, want Herodes is naar het kind op zoek en wil het ombrengen.’ (Mattheus 2)
Moderne aardse machthebbers streven steeds openlijker naar de vorming van een Nieuwe Wereld Orde, met hetzelfde ontsprorende geestelijke gedachtengoed van de bijbelse heerser Nimrod en zijn torenbouw van Babel. We laten ons toch niet opnieuw het slavenjuk opleggen als we ook de lessen uit de aanloop naar beide wereldoorlogen zouden hebben kunnen trekken?
Economische crisis en de vreemdeling in het midden. Een heet hangijzer als bijzonder instrument om werkelijke naastenliefde te demonstreren.