puurOp de site van PUURvandaag is een interview te lezen met mij. Hieronder zie je dezelfde tekst staan.

Wat is jouw levensmotto?
Mijn missie is: ‘Mensen bij Jezus brengen’! En ik zeg er altijd bij: ‘te beginnen bij mezelf’. Iets wat ik wel vaak zeg, als ik over deze vraag nadenk, is een beetje een ouderwetse uitspraak: ‘De mens lijdt het meest van het lijden dat men vreest.’ Maar het is wel zo en dat merk ik zelf ook: wat gaat er soms/vaak een negatieve energie verloren aan dingen die nooit zullen gebeuren! En nog een motto waar ik van houd: ‘wat je aandacht geeft groeit.’ En nu was ik bijna deze vergeten, die ook uitstekend werkt:

‘Je kunt beter achteraf om vergeving vragen, dan vooraf om toestemming’!

Wat maakt jou gelukkig?
Een boek, lekker lezen, koffie en een plak cake en geen gezeur aan mijn hoofd. Dat zei mijn vrouw Joke toen ik aan haar vroeg wat mij gelukkig maakte. O ja, en ook samen ‘s avond Midsummer Murders kijken. En even samen met Joke een wandeling maken in het Engelse Werk. En ook die momenten dat we gewoon even als compleet gezin bij elkaar aan tafel zitten wat te kletsen. Wat me ook gelukkig maakt, is als ik van heel onverwachte mensen die ik vaak niet ken iets hoor over hoe belangrijk een boek of een preek van mij voor hen is geweest.

Geloof is mijn dagelijks werk, want ik ben predikant

Welke rol speelt het geloof in jouw leven? Je weblog heeft als ondertitel ‘over leven in de kerk’: is het soms overleven?
Geloof speelt een erg grote rol in mijn leven. Ik zou bijna zeggen: geloof is mijn dagelijks werk, want ik ben predikant. Laatst vroeg ik me ergens (het was tijdens een benen-op-tafel-sessie van de kerkenraad) hardop af of ik wel net zo gelovig zou zijn als ik geen predikant was. Dat vind ik best nog een lastige vraag. Ik vermoed van wel, maar zeker weten doe ik het niet. Voor je werk bezig zijn met je geloof is namelijk wel heel erg stimulerend. Ik leer en groei er zelf het meeste van. Dat is de ene kant. De andere kant is er ook. Inderdaad heeft mijn weblog als ondertitel ‘Over leven in de kerk’. Dat gaat zeker over het léven dat ik in de kerk tegenkom, in overvloed. Maar het is soms ook óverleven bij zoveel regelzucht, consumentisme, traditionalisme, gedoe, eigenwijsheid en teleurstellende ervaringen. Zijn we nog wel kerk op de goede manier? Is de huidige manier van kerk zijn niet als het land waarvan God tegen Abram zei: je moet daar weg gaan naar het land dat ik je zal wijzen? Dat vroeg een jonge vrouw uit mijn gemeente in Zwolle afgelopen zondag aan me, nadat ik had gepreekt over de roeping van Abram. Is onze huidige manier van kerk zijn niet het land waaruit we door God worden weggeroepen? Zoals op de eerste Pinksterdag:

‘Keer u af van uw huidige leven, en laat u dopen’.

Welke rol speelt schrijven in jouw leven?
Schrijven is heel belangrijk. Als ik een paar dagen niks heb geschreven (alleen maar gewerkt, gedaan, gelopen, gesloofd, mailtjes beantwoord, bezoekjes gebracht, vergaderd, gepraat enzovoort), dan word ik daar narrig van. Schrijven is een uitlaatklep. Schrijven moet, schrijven doet me goed. Daarin speelt mijn weblog tegenwoordig ook een heel belangrijke rol (www.levenindekerk.nl). Maar uiteraard zijn de vele boeken die ik in de loop van de jaren heb geschreven er ook een uitdrukking van.

Schrijven is een uitlaatklep.

Hoe bevalt het leven als dominee in Zwolle, na jaren Haarlem?
Zwolle is een prachtige stad om te wonen! Joke en ik brachten een belangrijk deel van onze jeugdjaren door in Meppel waar onze ouders woonden. Ook woonde we jaren in Kampen. Toen we van het Westen (waar we in Heemskerk en Haarlem overigens ook met veel plezier bijna 15 jaar gewoond en gewerkt hebben) terug gingen naar het Oosten (toen er een beroep uit Zwolle kwam), was dat voor ons allebei ook weer iets van: terug naar onze roots.

We voelen ons hier dus weer zeer thuis.