Vandaag las ik in het Nederlands Dagblad dat Larry Crabb is overleden. Dat raakte me want ik heb een diepe bewondering voor wie hij was en voor wat hij geschreven heeft.
Een aantal boeken van hem heb ik meerdere malen gelezen en ik denk dat ze me ook sterk beïnvloed hebben. Ik denk aan in elke geval deze zes boeken:
- Verbondenheid
- Recht uit je ziel. Communicatie zoals God het bedoeld heeft
- Bemoedigen doet goed. De pastorale opdracht van de gemeente
- Ik zeg PAPA. Over persoonlijk en vertrouwelijk gebed
- De ideale kerk. Waar onvolmaakte mensen God ontmoeten
- Becoming a True Spiritual Community. A Profound Vision of What the Church Can Be (niet vertaald in het Nederlands)
Het overlijden van Larry Crabb is een goed moment om een passage nog eens door te geven die me altijd opnieuw treft, door een passage helemaal aan het einde van zijn boek Ik zeg PAPA.
Een laatste woord
Dat boek gaat over relationeel bidden. In ‘Een laatste woord’ schrijft Crabb over drie tendensen die hij in het huidige westerse christendom ziet. Ik geef door wat hij schrijft, ter overweging, omdat ik de waarnemingen van Crabb haarscherp en herkenbaar vind. En ook scherp en confronterend. Dat paste altijd bij Larry Crabb: ontzettend eerlijk over wat er mis is met mensen en met de kerk.
1. Er zijn nog nooit zoveel christenen geweest die leven voor deze wereld, terwijl ze denken dat ze een christelijk leven leiden. We plannen de toekomst met ons eigen comfort voor ogen, en bekijken het verleden met onze genezing als doel. Het is onversneden narcisme. Het is een relatie met onszelf, niet met God of met anderen, behalve wanneer het uitkomt voor onze doelen van zelfvervulling, zelfpromotie en zelfverwerkelijking.
2. Er is nooit eerder een godsdienst van managers zo bedrieglijk overtuigend voorgesteld als christocentrisch christendom. En de kerk is voor het grootste deel blind voor deze misleiding. Actie en het voor elkaar krijgen van dingen (of het nu gaat om de groei van de kerk of het organiseren van bedieningen voor kleine groepen) heeft de plaats ingenomen van geestelijke vorming in geestelijke gemeenschap als de werkelijke reden waarom we bij elkaar komen. We komen bijeen om een nuttig doel te bereiken, niet voor ontmoeting. Prestatie verdringt ontmoeting als onze primaire waarde. Ons met elkaar verbinden om Christus te delen is niet langer waar het om gaat. De focus ligt op het bereiken van doelen. De resultaten zijn levens die worden aangestuurd door agenda’s, levens vol samenwerking en conflict, beroofd van gemeenschap.
3. Met verdeeldheid onder christenen (wat op zichzelf niets nieuws is) gaat men in deze tijd meer om door principes van conflicthantering en woedemanagement toe te passen. Men maakt veel minder gebruik van diepe, geestelijke voorzieningen. Het idee van eenheid met Christus door de Geest in zijn spanningsvolle relatie tot de Vader wordt afgewezen (als het überhaupt al ter sprake komt) als loze retoriek voor oude besjes. We vertrouwen niet langer op de vereniging met Christus voor de kracht om bittere strijders te veranderen in zelfverloochenende heiligen die liefhebben zoals Hij.
Lees meer:
- Een boeksignalement uit 2012: Bemoedigen doet goed
- In 2016 schreef ik zes blogs over Waarom bemoediging zo belangrijk is in de kerk
Geef een reactie