Help! Hoe kom ik van mijn hoofd naar mijn hart?

Herkennen? Ja, ik had dezelfde vragen 30 jaar geleden. Als ik nu terugkijk op de weg dan wat het eerst in mij opkomt het volgende. Door ‘my stream of conscienceness’ zoveel mogelijk te richten op God mijn Vader en te lezen in Zijn Woord werd Hij en wie Hij is meer in mij en ook die vruchten van de Geest als vreugde en geduld. Dat is een reflectie van wie Hij is. Dit ook in tijden dat Hij er niet leek te zijn. Ik zie dit als een proces waar je in geloof Hem vertrouwd met al je vragen en Hij ons daarin tegemoet komt op een manier die past bij jou.

Ik ben vooral verder gekomen door het bestuderen van boeken over Luisterend Bidden en door de Ministrycursus. Het ervaren dat God jou hoort als je specifieke vragen stelt en dat je – als je het gaat herkennen – ontdekt hoe God je antwoorden geeft, is een grote stimulans om Hem meer te zoeken – en te vinden! Het is geen automatisme of een trucje, Soms heb ik tijden dat ik minder van zijn stem hoor, maar inmiddels kan ik haast een boek schrijven over hoe duidelijk Hij in mijn leven en in dat van anderen werkt. Juist dát raakt mijn hart.. alleen maar weten ‘over’ Hem is als Job ‘Ik kende U van horen zeggen…”

Gevoel en verstand kunnen elkaar soms erg tegenspreken. Soms geloof ik wel met mijn hoofd dat God bij me is, maar voel ik er niets van. Dat is best lastig. Soms als ik dan bidt weet ik wel diep in mijn hart dat Hij er is. Tegelijkertijd kan je het gevoel niet altijd vertrouwen. Als je het gevoel hebt dat God niets van je moet hebben, kun je dat ook met Bijbelteksten tegenspreken. Als je het bij hem gebracht hebt, dan mag je bedenken: God houdt van me, omdat Hij zijn zoon Jezus voor me heeft gegeven.

Hij is bij je, ook als je dat niet voelt!

Het is goed als je Jezus’ aanwezigheid kunt beseffen én voelen/doorleven. Wat mij helpt?

– Vaak met Jezus spreken, over alles wat je bezig houdt. Je mag er bij lachen, huilen, schreeuwen of zwijgen, maar blijf in contact.
– Spreken over je geloof (en over wat je daarbij dwars zit) met andere christenen. Vooral als zij met of voor je bidden, gebeurt er iets.
– Zijn aanwezigheid ervaar ik vaak in de eenzaamheid, in de stilte en/of in de nacht. Is het toevallig dat Jezus vaak ’s nachts alleen met Zijn Vader sprak en eenzame plaatsen opzocht?
– Soms staat er iets tussen Hem en mij in dat opgeruimd moet worden, voor ik zijn nabijheid weer ervaar.
– Ik beleef mijn geloof op een eigen manier die bij mij past, in natuur, in schilderen, in lezen, in mijn eigen soort gospelmuziek. Het is belangrijk je geloof te beleven op jouw eigen manier, al is het bij wijze van spreken meditatief punniken. 😉

Ik kan me erg vinden in wat Ethel als reactie geeft. Kauw het woord van God, slik het door en laat het zinken.
Belangrijk is dat je er echt voor gaat zitten. Niet eventjes tien minuutjes voor en na het eten, maar er echt voor gaan zitten. En waar je heel goed mee kunt beginnen is naar mijn idee écht onder de indruk komen van wie Jezus is en wat Hij voor jou en mij heeft gedaan. Dat Hij helse pijn heeft moeten ondergaan. En wat dat oplevert: Eeuwig leven, in nabijheid van Hem. Niet meer onder de wet maar onder de genade.
Mijn leven gaat niet over rozen; mijn verstand moet gewoon geloven en mijn gevoel moet soms iets indammen. Maar als Jezus zegt: ‘neem je kruis op en volg mij’, betekent dat volgens mij dat het belangrijk is dat je durft in te leveren. Dat je bereid bent (letterlijk) alles op te geven voor Hem, ook je mooie geplande toekomst en je computer/auto/wat dan ook maar.

Of naar conferenties die gericht zijn op het Vaderhart van God, zoals:
http://www.fatherheartministries.com
http://www.epafras.net
http://www.kinglyexpressions.nl

Twee suggesties.

We ontmoeten Jezus 1) in het Woord, de bijbel, 2) in de gemeenschap (waar twee of drie…) en 3) in de arme, zieke, eenzame, vreemdeling (Mat 25). Voor onze groei hebben we alle drie die ontmoetingen nodig. En we moeten bereid zijn om in alle drie deze ontmoetingen genade te ontvangen. Ik zeg dat er bij, omdat die laatste ontmoeting, met de vreemdeling, vaak gezien wordt als geven. Maar wie het Woord kent, weet, dat Gods boodschappers vaak vreemdelingen zijn.

Een tweede suggestie: je komt van je hoofd naar je hart via je mond en je handen. Je gelooft wat je hardop uitspreekt. Je gelooft wat je doet. Dus door hardop uit te spreken wat je gelooft, door te doen wat je gelooft, ga je geloven, bereik je je hart. De mogelijkheid van je hoofd naar je hart via je mond las ik in Motiverende Gespreksvoering. De mogelijkheid van je hoofd naar je hart via je handen, is mijn persoonlijke ervaring. Doen helpt mij en veel mensen in mijn omgeving om te beseffen dat het waar is wat ze geloven.

Er zijn al veel goede raadgevingen gedaan, dus waarom er nog een toevoegen. Of is het wij allemaal hoe verschillend ook iets kunnen weergeven van wat God in ons doet om elkaar te bemoedigen op de weg naar Hem toe.

1.Je bent op de goede weg als je beseft dat het geloof niet alleen te maken heeft met je verstand. We mogen het gebruiken God dienen met heel uw verstand (Luc.10:27) Zie C.S. Lewis – met reden geloven
2. Maar ook met heel je hart en heel je ziel. Gelukkig zijn we meer dan ons verstand, een levend wezen geschapen naar Gods beeld. Hoe komt het hele wezen erbij betrokken. Dat is allereerst een werk van God. Het feit dat je ernaar zoekt, verlangt is al een bezig zijn van de Geest om iets in je wakker te maken. (ps.27:8)
3. Levenservaring, de meeste waardevolle dingen in het leven worden verkregen door pijn en lijden heen (geen goedkope genade). Dat wil niet zeggen dat je dat moet zoeken, maar het leven zelf is niet makkelijk en van daaruit zoekt je hart Gods aanwezigheid. En die hunkering verdiept je geloofsleven en doet je werkelijk ervaren wat je met je verstand al weet.
4.Ga vooral niet je pols voelen hoe ver ben ik nu maar volg Jezus en gaandeweg zul je veranderen. Dat belooft Hij!

Sterkte met je studie en zoektocht.

P.s. nog een boekentip over de ziel : Heel je ziel en zaligheid (D.Willard)

Een christen vertelde mij: Op een dag daagde ik God uit en zei, Heer’ ik wil wel eens zien wie is de sterkste van ons, U of ik?
Want die man dacht dat hij zichzelf wel kon helpen en God en geloof eigenlijk niet nodig had. Hij leefde keurig, was gedoopt ging naar de kerk las de bijbel. Maar God liet hem gaandeweg zien wie hij was, hij leerde inzien dat hij verkeerde dingen deed of dacht en als hij blij was had hij het gevoel dat hij iets miste. Als hij de bijbel las begreep hij er niet veel van of las het verkeerd. (Zo had hij jaren gedacht dat er stond, Geloof niet, vrees alleen! Terwijl er staat: “Vrees niet, geloof alleen”) enz.
Zo liet God hem stap voor stap ontdekken wie hij was voor God… een zondaar. Toen moest hij aan God belijden: ik geef het op, maar wilt U mij laten zien Wie U bent en hoe ik kan geloven. En dat had God werkelijkheid gemaakt voor hem. De man kreeg Jezus, de Zaligmaker nodig die voor hem in de plaats voor God wilde staan. Die voor hem in de plaats wél de wet van God kon vervullen. Die aan het kruis voor zondaars en dus ook voor hém was gestorven. Wat een wonder dat dát mogelijk is geworden.
Dus zolang we het nog zelf kunnen beredeneren, met alle ‘mooie’ boeken en websites en cursussen erbij, is er voor Jezus geen plaats in ons hart. En blijft het in ons hoofd hangen. Dan geloven we het wel maar zit het een voet te hoog!