Komende zondagmorgen zal er in de Fonteinkerk en dienst zijn waarin extra aandacht is voor gebed en genezing. Ik heb dit binnen de gemeente als volgt aangekondigd:

Zondagmorgen 18 november zal er in de dienst extra ruimte zijn om voorbede te doen voor zieken. Als u graag wilt dat er voor u, voor een ander gemeentelid, voor een familielid of een kennis die met ziekte te maken heeft wordt gebeden, geef dat dan tijdig aan mij door.

Ernstig ziek

Directe aanleiding is dat er in onze gemeente enkele ernstig zieken zijn. Uiteraard wordt er in de reguliere diensten regelmatig voor hen gebeden. En zo gaat dat gelukkig in heel veel, zo niet alle kerken: we bidden op zondag in het voorbedengebed voor hen die ziek zijn en we zien uit naar Gods genade en genezing

Toch geloof ik dat het belangrijk is dat elke kerk regelmatig ook op een intensievere manier het gebed om genezing een plaats geeft. Dat kan uiteraard, als er bijvoorbeeld acute situaties van ernstige ziekte zijn, door een aparte (doordeweekse) gebedsbijeenkomst te beleggen. Ik heb daar ook helemaal niets tegen. Maar zelf hecht ik er nogal aan om er als kerk aan te werken dat de ‘dienst van de genezing’ een veel structurele plaats krijgt in het gewone gemeenteleven.

Zoektocht

Er is op dit gebied ook al enige tijd een zoektocht gaande in de kerken van de gereformeerde traditie. Wat heeft het ons te zeggen als ernstig zieken soms het gevoel hebben dat er in eigen gemeente te weinig ruimte is voor intensief gebed om genezing en ‘uitwijken’ naar een genezingsdienst of een healing room? Moeten we dat betreuren of toejuichen? Ik weet het niet precies. Wat ik wel weet is dat elke kerk een Bijbelse roeping heeft om te bidden voor zieken en de gemeente een ruimte te laten zien waar hiervoor veel aandacht is.

Dat vraagt overigens ook om een gezonde bijbelse visie c.q. theologie als het gaat om ziekte en genezing. Als er bijvoorbeeld een situatie is waarin iemand zo ernstig ziek is dat de artsen hebben gezegd ‘we kunnen niet meer voor je doen’, wat moet de kerk dan zeggen? Er zijn twee uiterste antwoorden denkbaar:

  1. Geloof in het wonder! God wil deze ziekte niet. Geloof en je zult genezen.
  2. Berust in deze situatie! Het is (blijkbaar) Gods wil dat je niet meer beter wordt.

Het zuchten van de Geest

Kees van der Kooi wijst in een mooi opstel met de titel ‘Het zuchten van de Geest. De omgang met grenzen in de bediening tot genezing’ (in zijn boek ‘Tegenwoordigheid van Geest. Verkenningen op het gebied van de leer van de Heilige Geest’) een derde weg. Hij waarschuwt ervoor om in een cultuur die de neiging heeft om te geloven in de maakbaarheid van gezondheid als kerk daarin niet mee te gaan: de gebrokenheid van de schepping en het lijden is met de opstanding van Christus namelijk niet definitief opgeheven. We leven nog niet in de tijd van de voleinding als alles nieuw zal zijn. In de eigen woorden van Van der Kooi (blz. 123):

De opwekking van alleen Jezus bracht mee dat er door God kennelijk een tijdsruimte is gecreëerd waarin wij door de Geest worden opgewekt mee te doen en te antwoorden, maar tevens is het zonneklaar dat het heilswerk nog niet in volle kracht en openbaarheid is doorgebroken. De eindoverwinning is er nog niet. God is nog niet aan het eind van zijn wegen. (…) Daarmee is het christelijk geloof met een geweldige spanning belast. Er is een heden van Gods genade. De Geest is uitgestort, de werken en de gaven van de Geest worden aan de gemeente beloofd. Als de kerk bidt voor haar zieken en daar werk van maakt in een dienst tot genezing, neemt ze dat heden der genade, die belofte van de Geest serieus. Het is de grote ontdekking van de pentecostale en charismatische vernieuwing dat hier de kerk iets gegeven is, dat niet mag worden weggedrukt. Het gebed is niet facultatief, het is een opdracht aan de gemeente.’

Even in mijn eigen woorden: niet de weg van het wonder waartoe God verplicht zou zijn en waar de gelovige zieke recht op zou hebben, en niet de weg van de berusting omdat God geen genezingswonderen zou kunnen of willen doen, maar de weg van de Geest die ons als voorschot is gegeven, de Geest die met ons zucht, de Geest die ons helpt in onze zwakheid.

Verzet en overgave

Op deze derde weg is de ruimte van verzet en overgave. ‘De verhouding van verzet en overgave is het geheim van de omgang tussen God en mens, is deel van de leerschool van de heilige Geest’ (blz. 128). Verzet, want ziekte en gebrokenheid zijn geen onderdeel van Gods uiteindelijke bedoeling en God kán wonderen doen Overgave, want Gods wegen en plannen gaan die van ons te boven en God wil ons soms dóór ziekte en dood heen eeuwig redden.

Zondag gaan we bidden. We brengen onze zieken bij de HEER, we willen woorden horen van onze Gewonde Heelmeester, we gaan geleid door de Geest de weg van verzet en overgave.

In 2007-2008 zijn we in de gemeente ook intensief met het thema ziekte en genezing bezig geweest. Kijk hier: Onze ziekten en Gods genezing.