Als bidden het allerbelangrijkste is in het leven van een christen en dus ook in het leven van de kerk, waarom is er dan zoveel verlegenheid rond dit thema (ook bij mijzelf)? Vaak wordt het, als we in gesprek raken over de plek en de rol van gebed in ons leven, wat stilletjes. En gebedsgroepen leiden een kwijnend bestaan in de marges van de kerk.

Momenteel ben ik Larry Crabb’s boek ‘Ik zeg PAPA. Over vertrouwelijk en persoonlijk gebed’ weer aan het lezen. Voor de derde keer inmiddels. Want ik geloof dat Crabb hier een heel belangrijke en intense manier van bidden aanreikt die erg verrijkend is voor mijn persoonlijke gebedsleven en het gebed in de geloofsgemeenschap. Een citaat (blz. 18):

“Jarenlang heb ik gebeden alsof het werkelijke doel van bidden het krijgen van dingen was die ik van God wilde hebben. En ik dacht dat die dingen de vanzelfsprekende zegeningen van het leven waren, dingen die we allemaal willen hebben om ons leven gelukkiger, zinvoller en bevredigende e maken. Maar ik kom er langzaam maar zeker achter dat ik Hem het liefste wil. Ik wil Hem kennen, Hem vertrouwen, zijn stem horen en zijn kracht ervaren om te leven op de manier die Hij mij wijst, of dat nu naar mijn zin is of niet. Ik ontdek dat dat een werkelijke vreugde geeft die ik nergens anders vind.”

‘Ik zeg PAPA’ gaat over relationeel bidden, bidden als een manier om vertrouwelijk en persoonlijk te leren omgaan met God in plaats van God gebruiken om dingen van hem gedaan te krijgen. Een nieuw gebed, noemt Crabb het, want velen zitten verstrikt in een ander paradigma: bidden-als-dingen-van-God-krijgen. Maar daar is bidden niet primair voor bedoeld. Nog een keer Crabb (blz. 69):

“Het belangrijkste doel van bidden is Hem te leren kennen, onze relatie met Hem te verdiepen, het leven van God te voeden dat Hij reeds in ons heeft geplant, en dit alles te doen om zijn verlangen naar een relatie met ons te vervullen.”

Kort geleden had ik een ontmoeting met een aantal gemeenteleden van de Plantagekerk die een warm hart hebben voor het welkom heten van mensen in de kerk én het welkom heten van mensen in Gods tegenwoordigheid door middel van gesprek en gebed. We spraken erover hoe belangrijk het is om gericht te zijn op het ontwikkelen van een gebedscultuur, een gemeentecultuur dus waarin gebed, samen bidden, voor elkaar bidden een belangrijke en natuurlijke plaats inneemt. Op dat gebied is er nog een wereld te winnen.

Ik denk dat het een heel belangrijke taak voor mij als voorganger is om hierin ook voor te gaan en samen met de gemeente mee te werken met de heilige Geest om te groeien in gebed en om te stimuleren dat er gebeden wordt: in de diensten, rondom de diensten, in miniwijken en tijdens vergaderingen, in gebedsgroepen en waar dan ook maar. Want bidden is dé manier om te participeren in het koninkrijk van God op aarde en om dat koninkrijk binnen te gaan.

Lees ook deze blogposts: