De bezinning rond de thematiek van discipelschap gaat rustig door (vanwege een volle agenda op deze blog jammer genoeg een beetje te rustig wat mij betreft). Komende vrijdag mag ik enkele uren doorbrengen met een GKV-kerkenraad in het Westen des lands rond de thematiek ‘Een kerk(enraad) vol leerlingen’. Vandaag heb ik me ook aangemeld voor een symposium op 7 november rond het nieuwe en veelbelovende boek van Sake Stoppels: ‘Oefenruimte. Gemeente en parochie als gemeenschap van leerlingen’.

De uitnodiging voor dat symposium bevat overigens een heel interessante waarnememing: “Het verlangen binnen veel kerken om missionair present te zijn blijkt als een boemerang te werken. De weg naar buiten vraagt om een weg naar binnen. Wellicht is dit de oorzaak voor de groeiende aandacht binnen veel kerken voor discipelschap.

Het missionaire verlangen als een boemerang! Ik geloof daar wel in: missionair zijn kán niet zonder discipelschap. En daarom wordt nu ervaarbaar, nu het missionaire verlangen alom bloeit maar ook tamelijk frustrerend blijkt te zijn, hoe noodzakelijk het is om thuis in de kerk eerst de zaak op orde te hebben en dus energie en aandacht te geven aan een discipelschapscultuur.

Tegelijk roept de aandacht voor discipelschap ook weerstand op. Die weerstand kun je goed in beeld brengen aan de hand van de begrippen uitnodiging en uitdaging, zoals die door Mike Breen worden gehanteerd (zie ook deze blogpost: ‘Predikanten zorgen voor een knusse cultuur!?). Of misschien is het nog beter om deze begrippen te hanteren (die in de godsdienstsociologie wel gebruikt worden): comfort (troost) en challenge (uitdaging). Mijn gedachte is nu dat discipelschap (dat vooral georiënteerd lijkt te zijn op de challenge) in protestantse en gereformeerde kringen moeilijk voet aan de grond kan krijgen omdat daar het comfort-motief dominant aanwezig is in de geloofsbeleving.

Zou dat zo kunnen zijn? Zou het kunnen zijn dat de inzet van de Heidelbergse Catechismus met de vraag ‘Wat is uw enige troost in leven en sterven?’ het moeilijk maakt om het volle (Bijbelse) pond te geven aan de uitdaging om niet alleen eigendom maar ook leerling van Jezus te zijn?

Is het mogelijk en gewenst om ook deze vraag te stellen: ‘Wat is uw enige uitdaging in leven en sterven?’ Het antwoord zou kunnen luiden: dat ik altijd en overal door de kracht van de Geest en in vertrouwen op de Vader mag en kan groeien als leerling van Jezus.