Voor het weekblad De Reformatie mocht ik een artikel schrijven over de predikantenretraites die vanaf november worden aangeboden in het retraitecentrum van renoVita. Dit is de inleiding van het artikel:

Hoe blijft je geloof in God vitaal? Hoe blijf je groeien in het volgen van Jezus? Hoe blijft er in je leven ruimte voor het vernieuwende werk van de heilige Geest? Dat zijn vragen die voor alle christenen belangrijk zijn. Want de drie-enige God geeft zichzelf aan zijn kinderen om hen te leren leven in zijn koninkrijk.

Maar we kennen ook allemaal deze realiteit: dat onze levens compleet vollopen met alles wat we moeten doen en alles wat we meemaken, dat er geen ruimte meer overblijft voor de omgang met God. Ik zie het bij mezelf en ik hoor het vaak: geen tijd voor persoonlijk Bijbellezen, geen tijd voor gebed en het wordt steeds moeilijker om ruimte te maken in de agenda voor die kerkelijke activiteiten die als doel hebben ons geloofsleven te versterken.

Ik wijd ook een passage aan Dietrich Bonhoeffer. Over hem schreef PKN-collega Matthijs Schuurman ook net een artikel: Bonhoeffers aanwijzingen voor dagelijkse meditatie. Zelf schrijf ik in het artikel in De Reformatie dit over Bonhoeffer:

Zwijgen is goud Tijdens de retraites speelt met name het beoefenen van de stilte en het zwijgen een belangrijke rol. Predikanten staan voortdurend in de verleiding om te veel te spreken. En hoezeer dat ook tot de kern van hun taak behoort – ze zijn dienaren van Gods woorden – het gevaar is groot dat het spreken niet voortkomt uit het zwijgen waarin geluisterd wordt naar de stem van de Geest die klinkt als we de Schriften lezen. Juist de stilte rondom het Woord is van diepgaand belang voor een werkelijk horen van de stem van God en voor een vitaal doorgeven van het gehoorde. Dietrich Bonhoeffer heeft daarover in zijn bekende boekje ‘Leven met elkander’ het volgende geschreven:

“Wij zwijgen alleen ter wille van het Woord en dus niet om aan het Woord te weinig eer te bewijzen, maar om het op de juiste manier te eren en in ons op te nemen. Zwijgen is tenslotte niets anders dan wachten op het Woord van God om door Gods Woord gezegend terug te keren. (…) Het zwijgen voor het Woord leidt tot het juiste luisteren naar en daarmee ook tot het juiste spreken van het Woord van God op het juiste ogenblik. Veel onnodigs blijft ongezegd. Maar het werkelijk belangrijke en helpende kan vaak in weinig woorden worden gezegd.”