De serie blogposts over karaktervorming in de kerk (1-6) n.a.v. het boek ‘Oefenplaatsen‘ van Herman Paul en Bart Wallet werd een beetje onderbroken door een paar posts over missionair leiderschap n.a.v het boek ‘Crossroads‘ van Robert Doornenbal.

De thematieken van de beide boeken raken elkaar. De rode lijn is: karaktervorming c.q. spirituele vorming en de rol die de kerk daarin kan spelen c.q. het leiderschap dat dit van voorgangers vraagt.

Maar wat houdt spirituele vorming nu precies in? En wat is de rol die spirituele disciplines daarin spelen? In het boek ‘Herstellers‘ kwam ik vandaag een mooie omschrijving tegen van geestelijke discipline (blz. 135):

Door de eeuwen heen hebben christenen zich onderworpen aan geestelijke discipline. Een gewoonte of discipline in de christelijke zin van het woord is iets wat iemand doet om meer op Christus te lijken, om de persoon te worden die Hij voor ogen heeft.

En op basis van een engelstalige definitie die Robert Doornenbal in zijn boek aanreikt, kom ik tot een volgende omschrijving van spirituele vorming:

Onze aanhoudende participatie in de realiteit van Gods genade die ons vormt naar het beeld van Jezus Christus, door het werk van de heilige Geest, in de kring van de geloofsgemeenschap, ten behoeve van de wereld.

Dat zijn nog geen definitieve omschrijvingen, maar ze kunnen een begin vormen van een veel meer structurele aandacht voor spirituele vorming in de lokale geloofsgemeenschap. Centraal staat daarin dus: Christusgelijkvormingheid. Is dát niet waarvoor we geschapen zijn? Is dát niet wat de wereld nodig heeft? Mensen die op Christus lijken?

Na de zomer kom ik hier wel weer eens op terug. In september wordt er waarschijnlijk ook wat meer bekend over een studiedag die in voorbereiding is rond het thema ‘Spirituele vorming in de lokale geloofsgemeenschap’. Als je daarin geïnteresseerd bent, laat hieronder dan een berichtje achter!