Het jongste nummer van De Reformatie is voor een groot deel gewijd aan de vraag wat een goede voorganger is en hoe hij of zij moet worden opgeleid. Drie trefwoorden vechten om de voorrang: spiritualiteit, leiderschap, theologie.
Robert Doornenbal komt aan het woord over missionair leiderschap (en het ontbreken van leiderschap in veel kerken) en Ad van der Dussen probeert de dilemmatiek van enerzijds aandacht voor theologische vorming en anderzijds spirituele en praktische vorming te overstijgen (met speciale aandacht voor een uitspraak van Luther: ‘Het zwaard van de Geest steekt in de schede van de grammatica’).
Zelf mocht ik aan dit nummer een bijdrage leveren over de spiritualiteit van de voorganger en de plaats van spiritualiteit en spirituele vorming in de opleiding. Ik zou zeggen: neem dit nummer van de Reformatie ter hand! Mijn artikel is vooralsnog alleen daar in zijn geheel te lezen. Hier volgen alleen de vier wensen die ik aan het einde van het artikel formuleer:
1. Alle theologiebeoefening moet een bijdrage leveren aan spirituele vorming. In vroeger eeuwen was dat volkomen vanzelfsprekend: spiritualiteit en theologie waren onlosmakelijk met elkaar verbonden. Die vanzelfsprekende verbinding is in later tijd verdwenen doordat er scheiding werd gemaakt tussen academische theologie en persoonlijk geloofsleven. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat de meeste academische theologische opleidingen daar nog erg veel last van hebben en dat dat doorwerkt als academische geschoolde theologen voorganger worden in een lokale geloofsgemeenschap.
2. Tijdens de theologische opleiding wordt een gezonde theologie van de spiritualiteit ontwikkeld. Daar is ook structureel en substantieel aandacht voor door het theologische vak spiritualiteit een funderende rol te laten spelen in het leggen van de basis van de opleiding. De paar studiepunten die nu aan dit vak worden toegewezen zijn volstrekt ontoereikend om de thematiek die hier aan de orde is recht te doen.
3. De theologische opleiding biedt structurele en doordachte hulp bij het leren kennen en beoefenen van de verschillende spirituele disciplines (zoals mediteren, vasten, retraite houden, stil zijn). Mijn opleiding ligt al zo’n 15 jaar achter mij, maar ik heb op dit punt niets meegekregen (mijn hang naar deze dingen werd wel gewaardeerd maar ook als wat zonderling beschouwd). Wat zou het een zegen zijn als aanstaande voorgangers tijdens hun opleiding op een diepgaande manier het spirituele leven leren kennen, in al zijn veelkleurigheid door de eeuwen heen ook. De theologische opleiding mag best monastieke trekken vertonen!
4. Wat zou het mooi zijn als de theologie-opleiding een spirituele gemeenschap vormt waarvan de leden (studenten en docenten) gezamenlijk intentioneel gericht zijn op groei in Christusgelijkvormigheid als hun hoogste doel en verlangen.
Ga naar: www.dereformatie.nl.
27/09/2012 op 09:50
Belangrijk thema, want academische en geestelijke vorming lopen niet zelden langs aparte trajecten in een academische setting. Trouwens, dat kan ook wel over bepaalde vormen van prediking of bijbelstudie worden gezegd: veel informatie en kennisoverdracht, maar of dat ook geldt als geloofsoverdracht en geestelijke vorming?
Heb het nr. gelijk maar even besteld. Bedankt.