In den beginne was de kerk een gemeenschap van mannen en vrouwen met Christus als levend middelpunt. Toen verplaatste de kerk zich naar Griekenland waar zij een filosofie werd. Vervolgens verplaatste de kerk zich naar Rome waar zij een instituut werd. Vervolgens breidde zij zich uit over heel Europa waar zij een cultuur werd. En tenslotte verplaatste de kerk zich naar Amerika waar zij een onderneming werd.
Bovenstaande uitspraak uitspraak van Richard Halveston vond ik in het boek van Sake Stoppels over gemeenteopbouw: ‘Voor de verandering. Werken aan vernieuwing in gemeente en parochie’ (blz. 21) Dit boek is onder meer een pleidooi voor spirituele kerkopbouw. Een citaat: Navolging van Christus is geen cultureel automatisme, maar moet telkens weer beoefend en geoefend worden. ‘Godsdienstoefening’ is in dit verband niet zo’n gekke uitdrukking. Goede oefenplekken zijn nodig. Gemeenten en parochies zijn geroepen om zo’n plek te zijn (blz. 23).
Opvallend in dit boek over gemeenteopbouw is de plaats die wordt toegekend aan het gebed. Er wordt een apart hoofdstuk aan gewijd. Nadat gesproken is over het ’tot verstaan komen’ (diep doordringen in wat er werkelijk gaande is en leeft binnen een geloofsgemeenschap) gaat het verder over het gebed (hoofdstuk 4). Op zoek naar het ene nodige (waar Maria voor kiest) te midden van alle taken die zeker ook hun belang hebben (Martha) kiest Sake Stoppels ervoor om zich ’te concentreren op de cruciale plek van gebed in het leven van een geloofsgemeenschap’ (blz. 66). Boven het hoofdstuk staat een motto (van Rob van Kessel, in: Zes kruiken water. Enkele theologische bijdragen voor gemeenteopbouw) die de zaak in het hart treft:
De huidige kerkcrisis is bovenal een gebedscrisis.
In kerkopbouw moet dus voor alles gestreefd worden
naar een nieuwe geloofwaardige gebedscultuur.
Ik ga hier de komende dagen nog wat verder over schrijven, omdat mij steeds helderder wordt dat dit waar is: als je als gemeente werkelijk vanuit de kern wilt beantwoorden aan Gods roeping dan is dit het ene nodige: toegewijde aandacht voor spirituele vorming. En dan is het beste aangrijpingspunt: het gebed.
Maar hoe zorg je ervoor dat dat niet weer een project wordt, een plan dat je uitrolt over de gemeente? Hoe groei je als gemeente op Geestelijke wijze naar een ‘nieuwe geloofwaardige gebedscultuur’?
18/06/2013 op 17:04
Ik zou zeggen: start eenvoudigweg met wat voor handen is: de mensen die al bidden; m.a.w. met wat God al in jullie midden doet. Je sluit dan aan op ‘het leven’ dat er is, in de verwachting dat dit aanstekelijk kan werken.
18/06/2013 op 17:46
Mooi! En mee eens! Dat de focus steeds meer richting gebed gaat in deze 100 dagen heeft onder andere te maken met een groepje mensen in de gemeente dat hier veel hart voor heeft!
18/06/2013 op 17:26
Terug naar de basis: het gebed. Ik denk dat dat niet iets is wat je moet organiseren in de gemeente, maar waar je naar moet verlangen als gemeente. Als dat verlangen er niet is, is dat een goede bezinning waard: Waarom verlang we samen of waarom verlang ik niet naar dat rechtstreekse contact met mijn Vader? Geloven gaat immers om een relatie hebben met Vader? Als ik dan niet verlang naar dat contact, wat zegt dat dan over mijn relatie met Hem? Mijn advies zou dus zijn: Ga niet het gebed op de agenda zetten, maar maak tijd voor het werken aan de relatie!
18/06/2013 op 17:47
Mee eens: niet organiseren, maar aanwezig verlangen opsporen en aanwakkeren en mogelijkheden aanreiken waarin het verlangen vorm kan aannemen.
19/06/2013 op 17:40
Als we dit eenvoudig doen draagt het vrucht. Gaan we dit weer organiseren dan verwatert dit naar mensenwerk.
19/06/2013 op 17:41
helemaal mee eens….