Vandaag was er dan de studiedag over ‘Midden in het leven’ in Amerongen. Er is druk getwitterd. En in het digitale Nederlands Dagblad is al een goed verslag te lezen van Maurice Hoogendoorn: Missionaire kerk is veelkleurig.
Zelf hield ik vanmorgen een lezing over ‘Pastoraat: kloppend hart van de missionaire geloofsgemeenschap‘. De inleiding daarvan volgt hier. De rest van het verhaal is begin volgende week na te lezen.
Beste mensen, vandaag wil ik een lans breken voor de pastorale kerk. Temidden van al het gehypt missionair activisme, is mijn stelling: laten we het pastoraat in ere herstellen!
Ik ben zelf geen kerkplanter, gemeentestichter of missionair werker. Ik ben een gewone, reguliere dominee en wel één van het zo verguisde herder-en-leraar-type. Zo eentje die theedrinkt bij oude mensen en de boel bij elkaar houdt. Een soort Jos Cohen.
Ik kan me tenminste niet geheel aan de indruk onttrekken dat in missionaire kringen dat beeld wel eens rondwaart. Dat er eigenlijk twee types voorgangers zijn. Aan de ene kant de flamboyante pioniers, met vooral apostolische, profetische en evangeliserende competenties, de mannen (want dat zijn het toch bijna altijd) die creatief zijn, nieuwbollig, super-hip en super-relevant. En aan de andere kant de ietwat belegen herders en leraars, de mannen en vrouwen van de slappe thee en de knikkende knieën, want ze zijn zó bang voor veranderingen. Zie ze aanbellen aan de deuren van oerdegelijke de-missionaire kerkmensen om te vragen hoe het is met hun ziel en hun VVB. Zie ze schuifelen door de gangen van het verzorgingshuis zoekend naar een luisterend oor voor de wollige, herderlijke zinnetjes waarmee ze hun schapen troosten en bemoedigen. Oh, oh, wat zijn ze sneu.
–
Toen ik op Facebook meldde waar ik het vandaag over zou hebben, reageerde iemand (uit de missionaire hoek) met de wat onderkoelde opmerking: ‘Het overstijgen van dilemma’s lijkt mij voor de studiedag een mooie uitdaging.’ Daar ben ik het natuurlijk geheel mee eens. Mijn pleidooi vandaag komt hier op neer: laten we de missionaire kracht van het pastoraat herontdekken en niet alleen veel praten over missionair zijn maar ook over pastoraal zijn! Volgens mij is dat de gezamenlijke grond waar twee flanken die zich soms wat lijken af te tekenen elkaar kunnen vinden. Maar laten we ook vooroordelen expliciteren (zoals ik net heb gedaan) zodat we ze vervolgens echt kunnen opruimen.
1 Pingback