barefootRuim een half jaar geleden vormde ik een definitie van discipelschap:

Discipelschap is het leerproces van Gods kinderen waarin zij, geïnspireerd door Gods Woord en geleid door Gods Geest, in de context van hun dagelijkse omstandigheden, activiteiten en relaties, in groeiende Christusgelijkvormigheid gehoorzaam zijn aan Gods geboden en ook anderen uitnodigen om Jezus te vertrouwen en te volgen.

Gaandeweg ontdekte ik dat dit allemaal wel mooi is natuurlijk maar ook wat lang en veel. Liever gebruik ik nu een kortere omschrijving:

Discipelschap is Jezus vertrouwen en volgen in je dagelijkse leven.

En als je me op dit moment vraagt: ‘wat is voor jou de kern van discipelschap?’, dan kom ik niet aan met verhalen over een kerk die moet veranderen (nieuwe structuren en vehikels) maar met een verhaal over deemoed, nederigheid, humilitas.

Discipelschap gaat niet over de noodzakelijke veranderingsprocessen in de kerk maar over het transformatieproces van kinderen van God. Dat transformatieproces is een (persoonlijk) leerproces dat plaats vindt op de plek waar je nu bent – en niet op de plek waarvan je vindt dat je er zou moeten zijn, of de plek waarvan anderen vinden dat je er zou moeten zijn.

Sinds het boekje ‘Nederigheid en dienstbaarheid. Het neerwaartse pad van Christus’ van Henri Nouwen mijn spirituele leidraad is (vanaf 1 januari 2015) merk ik dat nederigheid het thema c.q. de ‘deugd’ is die in mijn leven om aandacht blijft vragen. En daar wil ik voorlopig dan ook maar vooral naar luisteren. Daarom wil ik het een tijdje hebben over wat in noem ‘Diep discipelschap’.

Want al die aandacht voor discipelschap is zeker gen zoveelste hype. Dat is/wordt het wel als we ons concentreren op veranderingsprocessen in de kerk met bijbehorende nieuwe vormen en structuren. Dat zal denk ik niet brengen wat we nodig hebben en wat de samenleving nodig heeft. Discipelschap, Jezus vertrouwen en volgen in je dagelijkse leven, vraagt (zo zie ik het op dit moment in elk geval) aandacht voor deemoed, nederigheid, humilitas.

Diep discipelschap dus.

Ik kreeg vanuit de gemeente van de Plantagekerk de vraag of we het rond discipelschap niet ook wat meer zouden moeten hebben over wat Jezus zegt (in Marcus 8:34-35):

Wie mijn volgeling wil zijn, moet zichzelf verloochenen, zijn kruis op zich nemen en zo achter mij aan komen. Want ieder die zijn leven wil behouden, zal het verliezen, maar wie zijn leven verliest omwille van mij en het evangelie, zal het behouden.

Ja, dat is zo. Daar moeten we het ook wat meer over hebben. Discipelschap heeft ook en misschien zelfs allereerst te maken met: jezelf verloochenen, je kruis op je nemen (wat dat ook precies mag zijn) en zó Jezus volgen. Discipelschap is: je leven verliezen omwille van Jezus en het evangelie. En ik denk dat nederigheid het Bijbelse woord is waar dat allemaal in samen komt.

Daarom leef ik toe nar ‘4o dagen diep discipelschap’. De tijd naar Pasen toe als een periode om tot me door te laten dringen wat dat nu toch is: nederig zijn. Dat gaat over deemoed, kwetsbaarheid, geaard leven, verliezen, de weg omlaag.

Mijn inspiratiebronnen zullen deze boeken (en de daar gevonden Bijbelpassages) zijn:

  • Henri Nouwen, Nederigheid en dienstbaarheid. Het neerwaartse pad van Christus
  • Anselm Grün, Spiritualiteit van beneden
  • John Dickson, Humilitas: A Lost Key to Life, Love and Leadership
  • Stephen Cherry, Barefoot Disciple: Walking the Way of Passionate Humility
  • Benoît Standaert, Spiritualiteit als levenskunst. Alfabet van een monnik