Ik moest vandaag weer denken aan een citaat van Henri Nouwen dat ik een tijd geleden op Facebook tegen kwam. Ik laat het hier nog eens volgen, voor voor mezelf eigenlijk.
Want als je regelmatig preekt en spreekt, dan kun je het gevoel hebben dat je steeds bij nul moet beginnen in je voorbereidingen, dat je je steeds moet voorbereiden op een ‘eenmalig optreden’ en steeds weer iets nieuws moet brengen. En dat is best vermoeiend en uitputtend.
Maar Henri Nouwen werpt hier een heel ander licht op. Lees maar mee:
“Als ik denk aan alle uitnodigingen voor lezingen die ik heb afgeslagen omdat ik vond dat ik geen tijd had om ze voor te bereiden, begrijp ik nu dat ik iedere spreekbeurt die ik op me nam – of het nu een lezing was of een preek of een toespraak bij een promotie – beschouwde als een eenmalig optreden waar ik me weer helemaal opnieuw op moest voorbereiden. Alsof ik een veeleisend publiek moest bezighouden dat geen genoegen zou nemen met een slecht verhaal. Geen wonder dat een mens door zo’n houding vermoeid raakt en uiteindelijk volslagen uitgeput. Zelfs kleine dagelijkse bezigheden als een gesprek met de eigen studenten wordt dan een benauwende last.
Nu begrijp ik dat ik in chaos leefde, dat ik mijn leven in allerlei kleine stukjes uiteen had laten vallen, die samen geen echte eenheid vormden. De vraag is niet: “Heb ik wel tijd voor voorbereiding?” maar: “Is mijn leven een leven van bereid zijn?”
Als God mijn enige zorg is, als God het centrum vormt van mijn aandacht, als al mijn gebeden, mijn lezen, studeren, spreken en schrijven enkel dienen om God beter te leren kennen en Hem een grotere bekendheid te geven, dan bestaat er geen grond voor angst of plankenkoorts. Dan kan ik leren zo vol vertrouwen te leven, dat men mij steeds bereid vindt om van hart tot hart te spreken”.
Laat een reactie achter