In mijn beleving legt het eenvoudige zinnetje dat mijn missie onder woorden brengt (Mensen bij Jezus brengen) een geweldig kleurrijke wereld open waarin van alles gebeurt. Tegelijk is de primaire kleur van deze missie een missionaire! Tenminste, ik denk bij dit zinnetje allereerst aan evangelisatie. Evangeliseren is namelijk: mensen bij Jezus brengen. En dat is een voordeel van deze missie, die veel breder en dieper gaat, en ook op alle andere aspecten van kerk-zijn betrekking heeft. Maar primair springt naar voren dat het er om gaat dat mensen die hem nog niet kennen in aanraking komen met Jezus, de man die je niet kunt negeren (titel van een boek van Gert Hutten).
Een klein zoektochtje via Google op “mensen bij Jezus brengen” levert al direct het volgende citaat op (in een artikel over pastoraat):
Een evangelist heeft eigenlijk maar drie passies; ten eerste mensen bij Jezus brengen, ten tweede mensen bij Jezus brengen en ten derde mensen bij Jezus brengen!
Het zoektochtje levert ook een boektitel op, van Peter Scheele: Waarom? Vraaggestuurde coaching. Mensen bij Jezus brengen in de 21e eeuw. De volgende informatie over dit boek, dat ik (nog) niet ken, wordt gegeven:
Een handboek voor iedere christen die met anderen via e-mail, chat of forum in gesprek wil over het christelijk geloof. Peter Scheele schreef het vanuit zijn lange ervaring als ‘Jezus-fan’ en als e-coach van de cursus www.waaromjezus. nl. In het boek vind je talloze inspirerende voorbeelden van (virtuele) gesprekken met niet-gelovigen. Ook vind je tips voor het begeleiden van mensen die op zoek zijn naar God. Samen met de ander ga je een uniek avontuur aan om God te vinden! In het boek is gebruik gemaakt van gesprekken die plaatsvonden in het kader van de online-cursus Waaromjezus? Het boek is eerder verschenen onder de titel: Leverworst, communicatie en beren.
En al googelend vind ik ook een boek dat ik zelf op de plank heb staan: Mark Mittelberg, Bouwen aan een aanstekelijke kerk. Mensen bij Jezus brengen zonder zijn woorden af te zwakken. Op de achterkant is dit te lezen:
Evangelisatie, het zendingsbevel, de grote opdracht… Kerken en gemeenten, predikanten en voorgangers weten dat ze er iets aan moeten doen, maar het lukt vaak niet. Ja, er zijn altijd wel een paar enthousiastelingen die een visie voor evangelisatie hebben, maar de gemeente als geheel? Die is niet altijd zo aanstekelijk dat zoekers erop afkomen om de woorden van Jezus te horen…
Ook hier wordt dus het ‘mensen bij Jezus brengen’ primair gekleurd door evangelisatie. Prima. Maar misschien ligt hier ook een aardige aanleiding in om maar eens te stoppen met praten over ‘missionair gemeente zijn’. Dat heeft namelijk iets vermoeiends. De meeste christenen en kerken ervaren vooral een schuldgevoel en onmacht als dit thema ter sprake komt met deze benaming: we moeten een ‘missionaire gemeente’ zijn!
Laten we dat eens een tijdje niet zeggen. We hoeven helemaal geen ‘missionaire gemeente’ te zijn. We willen een kerk zijn die mensen bij Jezus brengt! Daar zit alles in. Dat is missionair, dat is pastoraal, dat is spiritueel, dat is diaconaal! Maar we hebben die woorden niet meer zo prominent nodig. Want willen uiteindelijk maar één ding: mensen bij Jezus brengen!
08/03/2011 op 21:42
Ha Jos, is op zich niks mis mee toch als gemeenten zich een beetje ongemakkelijk gaan voelen bij het besef een missionaire gemeente te (moeten) zijn… werkte ’t maar altijd zo dat gemeenten zich daar ongemakkelijk bij gingen voelen .. :-)! Ik denk dat je vooral zelf de tegenstelling maakt door het te hebben over ‘we móeten missionaire gemeente zijn’ en ‘we wíllen een kerk zijn die mensen bij Jezus brengt’ (vervang in die zin het willen voor moeten en je krijgt net zo’n beklemmend gevoel!). Bovendien, missionaire (gezonden) gemeente zijn en blijven we toch, of we willen of niet… Maar het is altijd goed om in gewone en te begrijpen taal te zeggen waar je verlangen ligt, en daarin volg ik je dan ook graag!
10/03/2011 op 01:23
Je enthousiasme voor het zijn in de nabijheid van Jezus deel ik volledig!
Een probleem is dat we (of in elk geval velen onder ons, 21-ste eeuwse christenen) ons vaak niet bewust zijn waar Jezus is, en of het wel zo goed is ‘bij Hem’. Anderen ‘bij Hem’ brengen wordt dan in de beleving iets moeilijks.
Het kan geen kwaad, wat te groeien in ons bewust-zijn dat Jezus bij ons is (Immanuel) en dat dat reden is voor een feest – iets om elke dag (zonder ophouden) te gedenken en te vieren. Als ons hart daar vol van raakt, loopt onze mond vanzelf over en wordt die ander ook bepaald bij Jezus’ heil-zame aanwezigheid. Hij kwam al naar ons toe; we hoeven niet eens meer ‘bij Hem gebracht’ te worden… 🙂