glazenengel2In Zwolle staat een engel. Een glazen engel. Ik kom er minstens een paar keer per week op de fiets langs. Het is en blijft een intrigerend beeld (dat voor veel Zwollenaren ook fungeert als afspreekpunt: ‘we zien elkaar bij de engel!’)

Deze glazen engel, zo vlak bij de Grote of Sint Michaëls Kerk, staat voor de engel Michaël. Dat is de aartsengel die wordt verbonden met de strijd tegen onrecht. Dinsdag 29 september is de dag van de engel Michaël.

De engel staat voor mij niet alleen voor het verlangen naar een wereld waarin gerechtigheid is, maar ook voor het verlangen naar een wereld vol gastvrijheid (die zelf ook een vorm van gerechtigheid is: elke ander in oprechtheid en eerlijkheid benaderen).

Deze week bereid ik me voor op een themadienst rond gastvrijheid voor vluchtelingen. Ik verdiep me opnieuw in een prachtig boek van Robert Vosloo: ‘Engelen als gasten? Christelijke gastvrijheid.’

Het boek leert me vooral om ook Bijbels en theologisch na te denken over gastvrijheid. Want waarom zijn praktijken van gastvrijheid zo belangrijk? Omdat ik geloof in de omhelzing van een gastvrije God.

Een paar inspirerende citaten:

Gastvrijheid vraagt ten diepste dat wij onszelf openstellen voor de ander en zijn anders-zijn; dat wij goed zullen zien dat openhei voor de ander niet betekent dat wij onze eigen identiteit prijsgeven, maar die juist verruimen. (blz. 27)

De boodschap van het koninkrijk is goed nieuws voor zwakken, zieken, gemarginaliseerden, voor hen die het allemaal niet kunnen bijhouden, voor degenen zonder economische macht en waarde. Door zulke mensen wordt ontdekt dat een mens door de beoefening van gastvrijheid geen tijd verliest maar die juist ontvangt. Gastvrijheid houdt in dat er tijd wordt gemaakt voor degenen voor wie we ogenschijnlijk geen tijd hebben. Maar we kunnen het nog preciezer uitdrukken: door gastvrij te zijn ontvangen mensen tijd, de tijd van het koninkrijk, de bevrijde tijd, de tijd zonder angst, de tijd van de liefde. (blz. 40)

Gastvrije verwelkoming is een van de tekenen dat een gemeenschap leeft. Anderen uitnodigen laat zien dat we niet bang zijn. Dat we een schat van waarheid en vrede hebben om te delen. Een gemeenschap die weigert te verwelkomen – hetzij door angst, vermoeidheid, onzekerheid, een verlangen zich vast te klampen aan comfort of gewoon omdat men genoeg heeft van bezoeker – is geestelijke stervende. (Jean Vanier) (blz. 146)

Dat zijn zinnen om langer op te kauwen. Zinnen om je ter herinneren als je een (glazen) engel ziet. Zinnen om je te binnen brengen als er gasten (vluchtelingen bijvoorbeeld) op je weg komen. Misschien zijn het wel engelen.