De drie pijlers van dagelijks leven met God (1)

De voorbije weken heb ik genoten van een boek van Benoît Standaert: ‘De drie pijlers van de wereld. Het weinig noodzakelijke’. Het boek helpt me erg in mijn zoektocht naar een manier van leven en christen zijn (en kerk zijn) die teruggaat naar de kern en zich (daarom) ook monastiek laat inspireren. Hoe kunnen we vandaag geïnspireerd en authentiek Jezus volgen in ons dagelijkse leven?

Standaert schrijft zelf in het voorwoord (blz. 13):

De toekomst daagt ons uit om met het weinige, echt  noodzakelijke verder te trekken. Wat is dan inderdaad wezenlijk, en wat bijkomstig? Wat mogen we in geen geval veronachtzamen? Wat verdient absolute prioriteit? Hoe opnieuw te beginnen? Op welke basis, met welk stramien, rond welke kern, volgens welke grondgrammatica?

Standaert neemt zijn uitgangspunt in een vaderspreuk van Simeon de rechtvaardige, een wijze hogepriester (rond 200 voor Christus). Deze spreuk:

De wereld staat op drie pijlers:
– de studie van de Torah
– de cultus (de avodah)
– de werken van barmhartigheid (de gemiloet hassadim)

Dat levert dus een fundamentele drieslag op die essentieel is voor het leven met God:

1 De studie van de Torah staat voor alles wat inzicht, wijsheid, helderheid van geest betekent. Door studie leert men in alle breedte en diepte een kwestie doorgronden.

2 De Avodah of dienst betreft de cultus, het gebed, de vroomheid in al haar vormen.

3 De ‘werken van barmhartigheid’ roepen de wereld van de daad op, het concrete engagement, de inzet voor de anderen.

Standaert licht dit nog nader toe met een schema (blz. 19) waarin hij de drie dimensies nader typeert (ik laat overigens twee kolommen weg en voeg er zelf een toe, de laatste van de ‘monastiek insteek’):

In een volgende blogpost werk ik dit verder uit.