Man, vrouw, ambt – en de vrede van Jezus

Dank voor dit artikel.
Naar mijn hart
Een opdracht

Helemaal mee eens, Albert Veldhuizen!

Wát een mooi verwoord artikel! idd verschillen van opvattingen hoeft niet te betekenen dat je uit het kerkverband stapt.Lijkt mij de weg vd minste weerstand…Laten we met onze verschillen KERK willen blijven en er iets moois van maken…Wat is er al veel gebeurd de afgelopen jaren doordat gem.leden onze eigen broeders en zusters besluiten om de GKv te verlaten en zich aan te sluiten bij een nieuwe opgerichte kerk, lost dat onze problemen op? Ik ben van mening van niet, er is nl.weer een 2e kerkgenootschap in plaats voor gekomen. Dat doet mij verdriet, ik ben er van overtuigd dat het geen oplossing biedt! Laten we SAMEN met elkaar in gesprek blijven gaan..Heel veel verschillende zaadjes maar het kan zo’n mooie bloemenzee zijn, dát maakt mij dat ik een zaadje wil blijven vd GKv. De liefde van onze HEER en Heiland. Loop niet weg, ga ervoor; wees kritisch, dát moet ook (net als een tuinder zoekt tussen de zaadjes naar het onkruid, hij blijft allert…maar gooit niet zn zaadjes /bloemen weg) vertel dat je je zorgen hebt, dat je bang bent dat onze God niet goed zal vinden dat vrouwen het evangelie gaan verkondigen of hulp gaan geven aan die het nodig heeft, dát God het niet goed zal vinden dat vrouwen de zégen van God gaan krijgen om deze ouderl/diak taken te gaan uitvoeren. Praat erover met elkaar en al ben je het niet eens met elkaar, je weet wel dat allebei de “partijen” God liefhebben en HEM willen volgen, LOOP daar niet voor weg.. Wees niet verbitterd, kijk omhoog, bidt of onze Hemelse vader ons wil bewaren voor wat er 50 jaar geleden is gepasserd! Ik was toen drie jaar oud maar wat heeft het mijn kerkelijk leven beiinvloed, families die elkaar niet meer spraken, gemeenteleden die elkaar niet meer groeten, laten we hier voor waken dat het niet zo ver komt , want dat vindt onze God in iig NIET GOED!

Amen!

Allereerst, het is een mooi stuk. Leven in de liefde van Jezus. Dat is wat ik wil. Maar moet ik de rest van de Bijbel aan de kant zetten?

Ik ben opgegroeid in de GKv en dit zou ik graag vasthouden. Ik voel me hier ’thuis’. Maar ik denk anders dan de synode, en daarmee voel ik dat mijn mening fout is. Mensen zeggen dat ze voor dit besluit zijn en daarmee (voel ik) tegen mij (mijn mening). Want mijn mening is fout. Er wordt niet geluisterd. Moet ik maar volgen? Is dat liefde is Jezus?

Mijn gebed is dat voor en tegenstanders luisteren naar elkaar, zodat we samen naar de kerk kunnen gaan, samen delen in Gods grootheid.

En mijn bron (mocht er geluisterd worden): 1 Tim 2, 3 – 1 Kor 1, 11 – Kol 3 – Ef 2, 4 – 1 Pet 3.

Het besluit van de synode is een opening naar gesprek, zullen we eerlijk naar elkaar luisteren?

Tot slot wil ik zeggen dat mijn man en ik staan hier anders is, hij voor ik tegen. Ik bid dat wanneer ons kindje wordt geboren en gedoopt, ik volmondig ‘ja’ kan zeggen: dit is voor mij een ware kerk.
Ook voor mij is het een zoektocht naar Gods wil. Om Jezus’ wil.

Beste Jos,

Bedankt voor je oproep en diepgevoeld verlangen naar vrede. Je blog is bedoeld als uitnodiging tot vrede stichten. Ikzelf heb dezelfde opdracht en het verlangen naar vrede ook al eerder gevoeld in de afgelopen jaren. Wat zou ik graag vrede in de kerk willen en wat kan ik gelukkig regelmatig van hart tot hart praten met mensen dicht bij mij die een andere mening hebben. Maar ergens heb ik het gevoel dat de mensen met ‘overtuigingen’ (en ik geef toe, misschien heb ik er zelf ook nog wel een paar) niet dichterbij komen als ik hen jouw oproep tot vrede voorhoud. Sommige mensen dicht bij mij kunnen niet meer met mij aan dezelfde avondmaalstafel zitten omdat ze daarmee naar hun ‘overtuiging’ Jezus niet vasthouden. Zij zien en ervaren sommige besluiten van de kerken als obstakels in hun relatie met hun Heer. ‘Jezus vasthouden’ betekent voor hen: Gehoorzaam luisteren naar wat de Geest heeft geopenbaard en wat de kerk van alle tijden en plaatsen belijdt, en afscheid nemen van alles wat daar tussen komt, ook als dat betekent het verbreken van contacten of het verlaten van een kerkgebouw.

En misschien moet ik ook wel vrede hebben met deze kerkelijke gebrokenheid, als ik je citaat van Brian McLaren goed begrijp. Met het risico om hem tekort te doen: Via zijn blogs ontdekte ik dat Brian McLaren’s theologie minder gefundeerd is in een ‘set van overtuigingen’ (‘faith in Christ’) en meer focust op het ‘navolgen van Jezus’ (‘faithfulness of Christ’). Daarmee relativeert McLaren ook confessioneel gemarkeerde denominaties. Zo zou je een Boeddhist die Jezus leert kennen beter binnen zijn gemeenschap kunnen blijven ontmoeten en op die plek de liefde van Jezus in de praktijk brengen (‘More Ready Than You Realize’ p.80-81, ‘A Generous Orthodoxy’, p. 264 – citaten via Wikipedia).
Aansluitend hierbij erken ik ook wel een kern van waarheid in je opmerking dat we elkaar in de kerk niet moeten vinden op het niveau van overtuigingen. Paulus werd voor iedereen alles om enkelen voor Christus te winnen. En precies dat is de basis voor mijn geloof dat er nog steeds een verbondenheid bestaat in Christus met mensen die in een andere kerkelijke gemeenschap functioneren. Ja, ook met de mensen die na 17 juni 2017 van plan zijn het kerkgebouw waar ze jaren Gods Woord hoorden voorbij te rijden. ‘Jezus vasthouden’ gaat soms uit boven ‘elkaar vasthouden binnen een gemeente’.

Maar hoe waar dit ook is – toch wringt er iets. Ik merk dat er wrevel opkomt als ik jouw blog lees, die zich uit in de volgende wat primaire reactie: Is het echt zo dat dit synodebesluit een nieuwe werkelijkheid teweegbrengt? Is dit nu de ‘kans’ om ‘elkaar bij alle verschil van inzicht te zoeken aan de voeten van Jezus’? Is het niet veel eerder omgekeerd: dat onze werkelijkheid veranderd wordt als we aan Jezus’ voeten zitten, en dat we met dit synodebesluit de kans lopen om die band met Jezus losser te maken? Ja, Jezus geeft ons het gebod van de liefde. Maar dan moeten we Hem toch zeker laten uitpraten. Het lijkt me niet de goede volgorde om een beladen synodebesluit aan te dragen als gespreksonderwerp, om dan met het liefdegebod in de hand ‘elkaar de vrede van Christus te blijven wensen en gunnen’.
Ik geloof overigens dat je aan het einde van je blog terecht de overgang maakt naar de werkelijkheid als ‘Gods nieuwe wereld’ die in Jezus dichtbij is gekomen. Daar ligt wat mij betreft het beginpunt voor de omkering van onze werkelijkheid.

Beste Jos, ik maak regelmatig dankbaar gebruik van je blogs en preken als inleiding op geloofsgesprekken, of voor mijn eigen vorming. Ik merk desondanks dat ik de neiging heb om jouw oprechte verlangen naar vrede te veroordelen, en dat ik wantrouwen voel over de motieven achter je oproep. Als ik wat langer over deze neiging nadenk ontdek ik een verband met mijn eigen vragen en onzekerheid. Niet zozeer ‘overtuiging’, maar meer rationele onduidelijkheid over een bijbeltekst en een gevoel van onbehagen en tweestrijd bij mezelf.
Waarin zit die onduidelijkheid als het gaat om mannen en vrouwen in het ambt? Ja, Paulus noemt mannen en vrouwen gelijk in Christus. Geeft diezelfde Paulus inderdaad geen richtlijn voor ons als hij aanhaalt dat vrouwen onderdanig moeten zijn in de samenkomsten? Deelt hij inderdaad geen diep geloofsgeheim mee als hij de vrouw de ‘luister van de man’ noemt, of dat de vrouw geen gezag over de man mag hebben? Wat als het spreken van de Geest door diezelfde Paulus in Galaten 3:28 en door Petrus in Handelingen 2 inderdaad ‘meer waar is dan we zovele jaren hebben gedacht’? En waarom is dat voor mij dan geen verademing zoals voor jou?
En dan het gevoel van onbehagen: Ik ken vrouwen die graag hun gaven in willen zetten in de kerk, ook als predikant. Wat houdt mij dan tegen om ze die ruimte te geven? Is het een gevoel van verlies, een slachtofferhouding misschien, nostalgie, moeite met verandering? Of oprechte zorg dat we als gemeente van Christus in onze tijd teveel ruimte geven aan ons eigen ideaal van liefde, ruimte en vrede? Verlangen om een helder geluid te laten horen aan hen die zoekend zijn in een postmoderne cultuur?

Ik probeer te ontkomen aan mijn neiging tot oordelen. Laat ik in plaats daarvan mijn mening mogen geven.
a. Ik ben het niet eens met je interpretatie van het synodebesluit.
b. Ik herken me niet in de beschrijving van de geschiedenis van de GKV.
c. Ik mis een concrete invulling van het ‘aan de voeten van Jezus’ ontdekken hoe we samen op weg kunnen zijn.
Kortom: het helpt me niet verder in mijn vragen.

a: Volgens mij is de impact van het synodebesluit juist niet dat verschil van inzicht in de GKV nu gesanctioneerd is, al is dat wel de tendens van de berichtgeving. Is het niet zo dat over dit verschil van inzicht nu een kerkelijk oordeel gegeven is met dit besluit? Ja, beide meningen kunnen Bijbels worden onderbouwd volgens de synode. Maar we zien toch ook dat onder leiding van de Geest, gesteund door het gebed van de kerken en met hulp van vergadertechnieken uit de veranderkunde een koers is gekozen? En we zien toch de reacties van broeders en zusters die een obstakel of juist een vooruitgang zien in dit besluit? Al doen we nog zo ons best om bezorgde mensen de ruimte te geven en het niet allemaal zo zeker te weten – er is besloten, en nu ontstaat (misschien wat laat) behoefte binnen de kerken aan bijbelse onderbouwing van de veranderde plaats van vrouwen in de kerk. Geen ‘verschil van inzicht’ sanctioneren, maar luisterend aan de voeten van Jezus zitten om zijn stem te verstaan en Hem gehoorzaam te volgen.
b: Vanuit de geschiedenis van de GKV zou ik willen verwijzen naar K. Schilder, die in ‘Ons aller moeder’ het kerk zijn in de wereld verbindt aan liefdevolle geloofsgehoorzaamheid en wijst op ons burgerschap van Christus’ hemels koninkrijk als basis voor onze vrijheid en verbondenheid. Is het niet te snel of eenzijdig gezegd als we de GKV zien als een kerk waar men overal het ‘zuiverste oordeel’ over heeft? Is er naast de nadruk op overtuiging ook niet een aspect van gehoorzaam Christus volgen tegen de stroom in, en besef van eigen onvermogen? In ieder geval maak ik de tegenstelling tussen ‘we moeten het overal over eens zijn’ en ‘leven met verschillen van inzicht’ niet mee. Daarvoor is het gereformeerde gedachtegoed mij te dynamisch. Maar goed, hier hoeven we het niet over eens te worden.
c: Wat betreft het samen op weg kunnen zijn en blijven: Ik schaam me voor de hoeveelheid woorden die ik in deze reactie nodig denk te hebben. Ik heb Gods genade in Christus net zo nodig als jij. Maar misschien kan je mij helpen om de vrede van Christus te vinden die je mij wenst en gunt. Inderdaad, ons geluk gaat uit boven mijn gelijk. Samen hebben we Gods Geest nodig, die mannen en vrouwen inzet om de heiligen toe te rusten voor het werk in zijn dienst. Dan zullen we, door ons aan de waarheid te houden en elkaar lief te hebben, samen volledig toegroeien naar hem die het hoofd is: Christus. Deze ‘school van de liefde’ onderwijst geen uniformiteit, geen eenheid van overtuigingen, maar een hartelijke liefde voor het Woord dat vleesgeworden is. Hij die zegt: ‘Als je mij liefhebt, houd je dan aan mijn geboden’. Wellicht kan iemand mij meer begrip geven voor het besluit van de synode. Mag het dan wel luisterend naar het Woord? Laat me alsjeblieft zien wanneer ik in mijn luisteren naar de bijbel terecht ben gekomen in een doodlopend spoor. Dan waarschuw ik wel weer tegen mindfulness zonder onderscheidingsvermogen. Of tegen acceptatie zonder compassie. Maar vooral tegen het vervangen van de hemelse uitnodiging door een relativerend of juist strikt formeel eenheidsstreven. Waar het evangelie gebracht wordt ontstaat spanning tussen vrijheid en verleiding. Laten we dus niet te makkelijk ruimte geven aan onze menselijke neiging tot zelfgerichtheid. En dat zeg ik ook tegen mezelf.

Tot slot. Misschien komt er ooit wel eens een nieuw synodebesluit over mannen in het ambt. Waarin we geleid door Woord en Geest boven de tijdgebonden Westerse emancipatie van de vrouw en de atomistische maatschappij van het liberalisme uitstijgen. Waarin we het ‘verschil van dienst’ tussen man en vrouw sanctioneren. Waarin doorklinkt dat de man de luister en het beeld van God is, en de vrouw de luister van de man. Het evangelie dat man en vrouw samen helemaal gelijkwaardig voor God leven in Christus. En het geheim dat een man zijn vrouw liefheeft zoals Christus zijn gemeente heeft liefgehad. Wie weet.
Ondertussen ligt er bij mij de opdracht om jou en al die anderen die God danken voor het synodebesluit in liefde te ontmoeten. En vrede te vinden rond mijn eigen vragen. Daar ga ik nog eens verder over nadenken. Misschien maar eens beginnen met een lectio van Efeziërs 4:11-12.

In Christus verbonden.